Nieuwe video's
Zon, storm, regen, hagel en sneeuw
Dag allen!
Het is alweer ruim een week geleden dat we wat van ons hebben laten horen...tijd voor een update dus.
Allereerst; MERRY CHRISTMAS!! En ook (alvast) een gelukkig nieuw jaar! Hier is het nu eerste kerstdag. Alles is dicht. Alleen 1 hotel heeft een kerstbuffet en daar hebben we een tafel voor vanavond gereserveerd.
We vroegen ons de eerste weken af hoe het komt dat het zo groen is in NZ. Daar zijn we nu wel achter gekomen...oorzaak: Regen, heel veel regen. Ze zeggen dat je in hier 4 seizoenen in een dag kan meemaken, maak daar maar een uur van. Elk weertype hebben we wel gehad de afgelopen week.
Vorige week vrijdag zijn we met de Interislander Ferry van het Noordereiland naar het Zuidereiland gevaren. Het laatste uur vaar je door de Marlborough Sounds waar de veerboot zich een weg baant door allerlei fjorden (hier dus Sounds genoemd). Een prachtig uitzicht, mits de zon schijnt. En dat was dus niet het geval. Het water kwam met bakken uit de hemel en de Sound was bewolkt, wat trouwens ook wel een schitterend gezicht was. Ook op het Zuidereiland regende het flink. Ons einddoel die dag was het Abel Tasman National Park, vernoemd naar onze eigen ontdekkingsreiziger die hier NZ ontdekte in 1642. Het park ligt aan de kust en barst van de kleine baaitjes en zandstranden tussen het regenwoud in. Ons plan was om daar 4 dagen lekker te relaxen op het strand. Bij ons huisje aangekomen (Maharau Abel Tasman Lodge) stopte het opeens met regenen en kwam de zon door waardoor we toch nog lekker in het zonnetje konden eten.
De volgende dag zijn we het park gaan verkennen. Je kunt in 4 dagen langs de hele kust lopen en kamperen op een van de stranden (er zijn geen wegen), maar daar hadden we geen tijd voor. We hebben een watertaxi genomen die ons halverwege het park afzette op een strand. Vlak daarvoor zijn we nog langs een klein eilandje gevaren waar een zeehondenkolonie leeft. Grappig om eens te zien, ze hadden net jonkies gekregen. Vooral Marjolein, als kind helemaal weg van zeehondjes, genoot er van. Het was een prachtige dag. Veel zon en tropisch warm. We hebben die dag ca. 13 km gelopen over prachtige witte zandstranden, jungle en heuvels met mooie vergezichten over de Tasman Zee. We eindigden op een groot strand waar we lekker in het zonnetje hebben gelegen en in de zee hebben gezwommen, voordat de watertaxi ons weer ophaalde. Eenmaal terug in ons huis begon het die avond te regenen....en dat duurde precies 24 uur! De dag erop hebben we dus niets gedaan. We zijn binnen gebleven en hebben film gekeken, gescrabbeld (tussenstand 7-13 voor Daniel) en geluierd. Totdat om 5 uur uit het niets de zon door brak en we toch nog even lekker buiten konden zitten.
Afgelopen maandag was een bewolkte dag; geen regen, maar geen strandweer. We wilden niet nog een dag thuis blijven dus besloten we om te gaan toeren met de auto. We reden naar de Golden Bay, het meest westelijk punt van het Zuidereiland. We hebben daar de Pupu Springs bezocht. Een spring is niets meer dan water dat uit de grond komt. Soms is het warm (een hot spring, daar hebben we al veel in gelegen deze vakantie) en soms is het koud, zoals deze. Dit was een bijzondere spring, want het was de grootste van Australasia (wij gokken NZ, Australië en Azië) en de helderste ter wereld. Er komt een complete rivier de grond uit zetten, echt vreemd om te zien, zomaar uit het niets (14.000 liter water per seconde!!). Na de Pupu Springs hebben we nog wat langs de kust gereden en zijn we terug naar huis gegaan. Het was nog steeds bewolkt en koud, maar daar hadden we wel een oplossing voor....klik hier.
Die nacht stormde en regende het verschrikkelijk, wat een wind, het leek wel een orkaan, nog harder dan tijdens de Tongariro Crossing! En dat ging vrolijk verder de volgende dag. We zaten er een beetje sipjes bij, we waren hier nou eenmaal voor het strand. Het huis konden we niet uit, want dan waren we weggeblazen en konden dus niets anders dan afwachten. Om 12.00 uur ging opeens de wind liggen, stopte het met regenen en kwam de zon door. Nog geen half uur later was het strakblauw, windstil en bloed en bloed heet. Te bizar voor woorden... We wisten niet hoe snel we onze spullen moesten pakken. We zijn het park in gelopen naar een mooi verlaten zandstrand en hebben daar de rest van de middag heerlijk geluierd. Terug zijn we over het strand gelopen. Het verschil tussen eb en vloed is hier gigantisch (6 meter!). Bij eb komen er grote stukken droog te liggen en kan je dus makkelijk afsnijden. Met de brandende zon leek het net alsof we in de woestijn liepen. Super!
De dag erop (woensdag) was het tijd om het Tasman park te verlaten. Ons volgende doel: Fox Glacier Village aan de westkust van NZ. Hier ligt het Mount Cook National Park. Mt. Cook is de hoogste berg van NZ (ca. 3700m) en wordt omgeven door andere besneeuwde bergen en veel, heel veel gletsjers (meer dan 3000). Twee van die gletsjers zijn te zien en eindigen zelfs bijna in zee. Het zijn de Fox Glacier en de Franz Josef Glacier. Twee bijzondere Gletsjers. Nergens ter wereld komen Gletsers zo laag en dicht bij de zee. Ook zijn het de snelst bewegende gletsjers ter wereld (soms zo'n 7 meter per dag!).
Het is erg lastig dicht bij de rest van de bergen te komen. Er zijn geen wegen en wandelen is vanwege de gletsjers en de vele sneeuw (9 meter per jaar!) erg gevaarlijk en haast niet mogelijk. De enige manier is een helikoptervlucht. Maar die zijn gigantisch duur en je moet wel goed weer hebben....en dat is er zelden. Aan de westkust regent het gemiddeld 260 dagen per jaar. Vlak na de kust beginnen de bergen namelijk. Als de wind van zee komt dan knalt ie tegen de bergen en wordt al het verdampte water van de zee geloosd.
Toen we vertrokken uit het Tasman Park was het prachtig en warm weer. We wisten al dat de weersvoorspelling voor de westkust niet zo goed was. Toch was het moeilijk voor te stellen met zulk schitterend weer. Maar na een uurtje rijden zagen we al donkere wolken aan de horizon verschijnen en niet veel later kwam het opnieuw met bakken uit de hemel zetten. Vlakbij de kust aangekomen riep Marjolein ‘Stop'! Ze had op de kaart gezien dat er bij de kust een zeehondenkolonie was. Daniel voelde er weinig voor om die te bezoeken. Het lag niet op de route (en we hadden nog een hele lange weg te gaan) en bovendien stormde en regende het...geen weer om naar zeehondjes te kijken. Maar Marjolein was door het dolle heen. Die moest en zou naar zeehondjes kijken. Na veel aandringen ging Daniel dan om en met enige tegenzin keerde hij de auto en reden we naar de kust....Maar wat een geluk dat we het gedaan hebben. Bij de kust aangekomen waren we getuige van een prachtig schouwspel. De woeste Tasman zee die tegen de rotsen knalde, werkelijk fantastisch! En ook de zeehonden waren de moeite meer dan waard. Het waren er superveel en ze lagen ondanks de wilde zee heerlijk rustig op de rotsen en sommigen speelden in de metershoge golven. Marjolein straalde van geluk, nog gelukkiger dan in de Dubai Mall. Daniel kreeg haar dan ook maar met moeite weg. Het liefst was ze er nu nog geweest......Maar we moesten verder. De rest van de weg liep langs de kust. Deze rit staat in de top 10 mooiste routes ter wereld van de Lonely Planet. En het was inderdaad schitterend. Je rijdt vlak langs de kust waar de hoge golven tegen de rosten kapot slaan. Halverwege zijn we gestopt bij de Pancake Rocks. Dat zijn rotsen die door het water gespleten zijn en waarvan de bovenkant vaak plat is, vandaar de naam Pancake Rocks. Opnieuw schitterend, zeker omdat het zonnetje opeens stiekem door kwam ( voor precies het halve uurtje dat we er waren). De rest van de dag reden we weer door de regen naar Fox Glacier, waar we rond 18.00 uur aankwamen in ons nieuwe huisje, de Fox Glacier Mountainview B&B. Opnieuw een schitterende kamer in een prachtige tuin met uitzicht op Mt. Cook en Mt. Tasman, als je geluk hebt met het weer tenminste. En dat hadden we de volgende dag. Een strak blauwe lucht bij zonsopgang en een panoramisch uitzicht op de Zuidelijke Alpen. Na het ontbijt zijn we snel naar Franz Josef gereden en hebben daar een paar kleine wandelingen gemaakt naar wat uitkijkpunten over de gletsjer. Een vreemd gezicht; een regenwoud waar zich opeens een klomp ijs tussendoor een weg baant. We wilden er niet te lang blijven omdat we de dag erop met gidsen de gletser zelf op zouden gaan. Bovendien pakten donkere wolken zich samen en begon het te druppelen. We konden niet naar Fox Glacier omdat de wegen daar waren afgesloten vanwege lawine -en overstromingsgevaar veroorzaakt door de vele regenval van de afgelopen dagen. Maar we zagen wel dat aan de kust de zon scheen. Daar zijn we dan ook heen gereden. Naar Gillespies Beach. Geen slechte keus. De rest van de dag hebben we een superwandeling gemaakt, heerlijk in het zonnetje over het stenen strand en langs de woeste zee. Aan het eind van de dag zagen we donkere wolken het vaste land naderen. De volgende dag werd er namelijk zware regen voorspeld en was er een weerswaarschuwing afgegeven...net de dag waarop wij de gletser op zouden gaan....met wat angst gingen we slapen. Halverwege de nacht schrokken we wakker. Het water kletterde tegen de ramen, niet normaal meer zoveel regen kwam er naar beneden....veel vertrouwen in de gletsjertocht hadden we niet...
Toen we wakker werden regende het nog steeds. Niet zo keihard meer, maar toch nog behoorlijk (er was die nacht meer dan 130mm gevallen). Boven de 1300m was er een verse laag sneeuw gevallen (toch nog een witte kerst!). Volgens de wijze opa v/d Broek valt het meeste van de regen ernaast en met die instelling zijn we in de regen naar Franz Josef gereden. Want op het programma stond een full day glacier tour! Daar aangekomen kregen we een korte briefing en werden we met een bus naar de gletsjer gebracht. Het was een grote groep. Het bleek dat we in 3 verschillende groepen zouden worden ingedeeld. De eerste groep zou voorop gaan en de weg vrijmaken voor de rest. Omdat de gletsjer zo snel beweegt ,is het elke dag weer anders en moeten er nieuwe wegen gemaakt worden. Aangezien we in Nepal al de Kala Pattar hebben beklommen vonden we dat we aan onze stand verplicht waren om ons ingroep 1 te laten indelen. Uiteindelijk kwamen we met in totaal 8 mensen in de groep, lekker klein dus. En we gingen als eerste weg. De eerste 40 minuten liepen we richting de gletsjer. De storm en regen van die nacht had de brug over de gletsjerrivier weggeslagen dus we moesten te voet door de wild stromende rivier, met kletsnatte voeten voor de rest van de dag als gevolg.....Het werd een superervaring! Ondanks het weer: Het regende, stormde en hagelde af en toe. Maar het grootste gedeelte was het droog en heel af en toe kwam de zon zelfs door. We kregen ijzers onder onze voeten gebonden en hup...de gletsjer op. Eerst vrij gemakkelijk over het ijs maar al snel kwamen we in een ijsveld van metershoge ijswanden en diepe spleten terecht waar we ons een weg door moesten zien te vinden, steeds hoger de gletsjer op. Het was niet makkelijk. De spleten waren soms erg nauw. Marjolein kwam zelfs vast te zitten en moest uitgehakt worden en met een touw omhoog getrokken worden. Het klinkt allemaal spectaculair, en dat was het ook. Zeker geen excursie voor mietjes. We waren dan ook blij dat we in groep 1 zaten, want de rest deed er vele male langer over en hebben we de rest van de dag dan ook niet gezien. Omdat we toch op deze groepen moesten wachten, heeft onze gids ons meegenomen naar een ander, lager deel van de gletsjer. Je kunt ook een halve dagtrip doen en die hebben we er maar achteraan geplakt. Zo hebben we dus eigenlijk anderhalve trip gedaan. Toen de rest van de groepen ook eindelijk beneden waren zijn we terug naar de basis gereden. Nat en koud kwamen we daar aan. Gelukkig hadden we al tickets voor de glacier hot pools gekocht en konden we regelrecht dit park met warmwaterbaden inlopen. Een zeer mooi aangelegd complex tussen de bossen met verschillende warmwaterbaden. Daar hebben we heerlijk een uur liggen badderen in water van 40 graden. Eenmaal thuis aangekomen vielen we als een blok in slaap.
En vandaag is het dus eerste kerstdag. Morgen vertrekken we weer naar een nieuwe bestemming, we gaan naar Kinloch Lodge om daar nieuwe avonturen te beleven....daarover later meer.
Fijne dagen!
Daniel en Marjolein.
PS 1: Klik hier voor de foto's van Wellington en het Abel Tasman Park
PS 2: Klik hier voor de foto's van The West Coast en Glacier Country
PS 3: Klik hier voor de foto's van onze Full Day Glacier tour
Whanganui, foto's, video's en jeuk
Dag allen.
Even een update vanuit Wellington, waar we gistermiddag zijn aangekomen. Er is hier snel internet, dus dat geeft ons de mogelijkheid om de site up te daten met wat foto's en video's.
De afgelopen dagen zijn we in het Whanganui National Park geweest. Hier stroomt de Whanganui River door heen. Voor degenen die zich afvragen waar al die rare namen vandaan komen; Dat zijn de namen die de Maori (oorspronkelijke bewoners van NZ) aan alle bergen/rivieren en dorpen hebben gegeven. Alleen de grotere steden hebben Engelse namen. Die hebben de Engelsen voor het gemak veranderd. Nu is er een wet dat dat nu niet meer mag. De Maori-namen mogen niet meer veranderd worden. Zo krijgen we dus te maken met namen die onmogelijk zijn om uit te spreken. Zo zijn we bijvoorbeeld door het Whakarewarewa Forest gereden. Maar het kan nog gekker. De langste plaatsnaam ter wereld is hier in NZ namelijk, Taumatawhakatangihagakoauauotamateaturipukakapikimaungahoronukoupokaiwhenuakitanatahu (hopelijk ben ik niets vergeten). Eigenlijk is het geen plaats, maar een naam van een heuvel waar een boerderij op staat. De naam beschrijft de omgeving. Vandaar dat men in Wales hierover klaagt. Want zij hebben Llanfairpwllgwyngyllgogerychwyrndrobwllllantysiliogogogoch, wat volgens hun wel een plaats is. Waar ze het wel over eens zijn is dat de Nieuw Zeelanders de plaats hebben met de meeste klinkers heeft en die in Wales de meeste medeklinkers.
Genoeg geleuterd, terug naar de Whanganui. De rivier is perfect om op te kanoën vanwege het feit dat je dwars door de wildernis vaart en weinig last hebt van wegen/dorpen. Slechts een klein gedeelte is bewoond en bereikbaar via de River Road. Wij sliepen aan die River Road in de Rivertime Lodge. Eigenlijk is het geen lodge maar een huis! We hadden het helemaal voor ons zelf. Een grote woonkamer, keuken, 2 badkamers en 3 slaapkamers! Het zag er uit alsof we in de jaren 60/70 waren, maar goed (voor de familie De Jong: het deed ons denken aan het huis van oma in Leersum). Het was weer fijn om een eigen keuken te hebben. Konden we zelf koken (= leuker en goedkoper). Het enige nadeel was dat we dan zelf moesten afwassen. Voor de jeugdige lezers onder ons moeten we dat even uitleggen. In plaats van je vuile borden en pannen in een machine te stoppen, die ze schoon maakt, moet je zelf met water, afwasmiddel en afwasborstel (soort van WC borsten) zelf de borden schoonmaken en afdrogen. Erg he?
De eerste dag (afgelopen maandag), hebben we de Atene Skyline Track gedaan. Een bijna 20 km lange wandeling door dichtbegroeid bos. Op het hoogste punt zouden we een uitzicht moeten hebben over een groot gedeelte van het Noordereiland inclusief de Tasman Zee,Mt. Taranaki en Mt. Ruapehu, maar helaas was het te bewolkt. Alleen Mt. Ruapehu konden we tussen de wolken door een klein beetje zien. Het was best een pittige wandeling (veel stijgen en dalen). Toch bleek dat we na Nepal nog niet al onze krachten verloren hebben. Normaal staat er 8 uur voor deze wandeling. Wij klaarden de klus in 5 uur, wat tot verbazing leidde bij de lokale bevolking.
De volgende dag stond er weer een excursie op ons te wachten. We zijn hier natuurlijk voor de rivier, dus die willen we zien ook. In de vroege ochtend zijn we naar Piripiki gereden. In dit plaatsje eindigt de River Road en verdwijnt de Whanganui in de wildernis. Hier stond een jetboat op ons te wachten. Bij Whanganui River Adventures hadden we namelijk de One Day Adventure Tour geboekt. Deze trip bestaat uit 3 delen. Eerst gingen we met de jetboat 32 km de rivier op. Een fantastische ervaring. Een jetboat is een mix tussen een speedboot en een hovercraft. Je vliegt als het ware peilsnel over het water, werkelijk super. We keken onze ogen uit, want de natuur was prachtig. De rivier baande zich een weg door donkere bossen, gorges , hoge rotsen en kliffen, werkelijk uniek (Voor de familie De Jong: de Tarn in Frankrijk is er niets bij...). Het was zwaar bewolkt, maar dat pakte nu juist goed uit, want de laaghangende mist en wolken zorgden voor een mystieke sfeer. Af en toe stopten we voor het maken van foto's en wat uitleg over de omgeving. Ook gooide onze piloot/kapitein er af en toe een 360 spin tegenaan! Na een uur varen stapten we midden in de wildernis uit voor deel 2 van de excursie. Op 3 km lopen door de Nieuw Zeelandse jungle ligt namelijk de Bridge to Nowhere. Een in 1935 gebouwde brug over een zijrivier, midden in het bos, die werkelijk nergens toe leidt. Begin vorige eeuw had de overheid het plan om het gebied bewoonbaar te maken door daar ex-soldaten uit WO1 als boeren te laten werken. De brug maakte onderdeel uit van het plan om er wegen e.d. aan te leggen. Maar omdat het land erg onvruchtbaar bleek te zijn, heeft iedereen het gebied verlaten. De brug was dus voor niets gebouwd en staat nu werkelijk in de middle of nowhere.
Op de brug hebben we geluncht en daarna zijn we weer terug gelopen naar de boot voor deel 3. We zijn een stuk terug gevaren en 10 km voor Piripiki zijn we afgezet op een klein strandje. Daar lag een kano op ons te wachten. Het laatste gedeelte mochten we namelijk zelf terugkanoën! Dat leek ons wel leuk omdat we dat nog niet gedaan hadden en zo konden we wat langer van de natuur genieten. Het was nog niet zo makkelijk aangezien we wat verraderlijke stroomversnellingen moesten trotseren. En ook begon het de laatste kilometers hard te regenen en zelfs te onweren. Kletsnat kwamen we in Piripiki aan waar we ons in droge en warme kleren konden hijsen. Ondanks dat was het weer een superervaring!
Wat een mindere ervaring is, is het volgende. Deze vakantie hebben we veel bijzondere dingen gedaan en gezien. De hoogste berg ter wereld, onze langste wandeling ooit, het hoogste gebouw, grootste winkelcentrum en fontein, grootste warmwaterbron- en meer ter wereld. Heeft Marjolein voor het eerst in haar leven een vis gevangen en gekanood enz enz. Ook Daniel heeft een bijzondere primeur mogen ervaren: Zijn eerste muggenbult ooit!!! In Whanganui stikt het van de muggen en ze zijn dol op hem! Het regenwoud in Sumatra, het ZKC-veld, geen probleem, maar de Nieuw Zeelandse mug is andere koek. En wat is het verschrikkelijk! Wat een jeuk, niet normaal! Waarom is hier nog niets tegen uitgevonden?? Gescheurde enkelbanden, amandeloperatie, galblaasoperatie....allemaal peanuts vergeleken bij die oneindige en intense jeuk! Hier in Wellington hebben we dan ook meteen een drogist opgekocht om allerlei zalfjes te kopen...maar veel helpt het niet. Mocht iemand tips hebben....we horen het graag!
We zijn dus nu in Wellington. Gister en vandaag hebben we de stad verkend. Morgen vertrekt de boot naar het Zuidereiland. De eerste 5 dagen zijn we in het Abel Tasman National Park, dat aan de kust ligt, te vinden. De weersvoorspellingen geven wisselvallig weer aan, hopelijk is er ruimte om lekker op het strand uit te rusten...
Succes met alle kerstinkopen! Nog even doorwerken en jullie hebben ook vakantie....
Groetjes,
Daniel en Marjolein.
Klik hier voor de foto's van Mt. Taranaki en omgeving, die waren we nog verschuldigd.
Klik hier voor de foto's van Whanganui National Park.
Klik hier voor nieuwe video's van de afgelopen 2 weken!
PS 1: Tussenstand Scrabble: Marjolein - Daniel: 3-8
PS 2: Vanavond lekker Home Alone 2 kijken
Storm in Mordor
Hi luitjes
Eindelijk internet gevonden dat werkt... (in de Mc Donald in Wanganui..)
Het is alweer een tijdje geleden dat we wat van ons hebben laten horen. Dat komt niet omdat we daar geen zin in hebben, maar omdat we simpelweg er geen tijd voor hebben gehad en we op afgelegen plekken slapen waar geen internet aanwezig is. De afgelopen week hebben we weer veel zeer geslaagde excursies gemaakt. We dachten dat we na de beklimming van de Kala Pattar in Nepal wel het grootste avontuur achter de rug hadden en we het nu rustig aan konden doen......daar zijn we nu van terug gekomen....
Vorige week zaterdag zijn we naar Mount Maunganui en Tauranga gereden, twee badplaatsen aan de kust. Nieuw Zeeland wordt omgeven door oceanen maar veel strand staat er niet op ons programma deze reis. Dus vandaar dat we besloten vandaag maar eens een dagje strand te doen. Het werd een schitterende dag. Des te dichter we bij de kust kwamen, des te blauwer de lucht werd en hoe hoger de temperatuur. Op het strand hebben we onze koelbox geplunderd en heerlijk geluncht (witte boterham met pindakaas...jammie) om vervolgens even een klein middagtukkie te doen. Dat was niet zo'n goed plan want toen we wakker werden, waren we toch wel lichtelijk verbrand....
In Tauranga stond ons een grote verrassing te wachten....'Zwarte Piet!' schreeuwde Marjolein opeens uit, en ze had gelijk. Op een pleintje stond Zwarte Piet pepernoten uit te delen. En niet veel verderop zagen we ook Sinterklaas himself, helemaal uit Spanje komen varen! Maar dat was nog niet alles. Toen we goed keken zagen we allemaal Nederlandse vlaggen hangen en waren een hoop mensen gekleed in het oranje. Er waren niet alleen poffertjes te koop, maar ook broodjes frikadel en kroket en er werden zelfs oliebollen gebakken....we vielen bijna stijf achterover van verbazing. En het werd nog veel gekker....Er liepen allemaal kleine kinderen in Oudhollandse klederdracht rond te dansen op Oudhollandse liedjes en niet veel later was het hele plein (inclusief de Goedheiligman) de vogeltjesdans aan het dansen....heel vreemd allemaal. Het bleek dat er veel gepensioneerde Nederlanders in Tauranga wonen vanwege het gunstige klimaat. En ja, waar Hollanders zijn, is de Sint er ook (die was on tour door heel Nieuw Zeeland!). Aangezien dit hele Sinterklaas meets Koninginnedagfeest ons veel te veel aan thuis moest denken zijn we maar weer snel terug gegaan naar onze Love Shack in Okere Falls. En daar aangekomen stond ons alweer een nieuwe verrassing te wachten. Guy en Jess, de eigenaren van onze cottage nodigden ons uit om begin van de avond een stukje te gaan varen met hun speedboot over Lake Rotoiti naar de hot springs (warmwaterbronnen) die alleen per boot te bereiken zijn. Het was super. Eerst met een 150 pk motor scheuren op het meer en vervolgens bij zonsondergang in 42 graden dampend warm water liggen. heerlijk. Guy en Jess zijn echt een superaardig stel. Guy (volgens Marjolein een lekker hapje) is een professioneel triatlonatleet en wel de Iron Man (3.8 km zwemmen, 180 km fietsen en 42 km hardlopen). Ben je toch gek???
De dag erop moesten we helaas onze geliefde Love Shack verlaten. We vertrokken naar onze volgende bestemming, het kleine plaatsje Omori (vlakbij het iets grotere Turangi). Op weg daarheen hebben we een stop gemaakt bij Waimangu Vulcanic Valley. Net als Wai-O-Tapu dat we al eerder bezochten een gebied met allerlei dampende, borrelende, naar rotte eieren stinkende en gekleurde riviertjes en kratermeren. Weer erg spectaculair! Het bijzondere is dat in dit park zich het grootste warmwatermeer ter wereld bevindt (55 graden). Na een 3 uur durende wandeling zijn we naar de Huka Falls gereden. Dit is qua volume de grootste en krachtigste waterval van Nieuw Zeeland. Het was dan ook een spectaculair gezicht om naar deze kolkende watermassa de kijken. De waterval ontstaat uit Lake Taupo en dit is dan weer het grootste meer van het land (en ook van het zuidelijk halfrond). Opvallend eigenlijk want zo groot is het meer nou ook weer niet (circa 50 bij 30 km). Onze eindbestemming, Omori ligt aan dit meer. En hier gaan we 5 nachten verblijven.
In Omori aangekomen keken we onze ogen uit. We slapen in Omori Lake House, een reusachtig huis op een heuvel met een panoramisch uitzicht over het meer. Het huis is van Niel en Raewyn, een lief en gepensioneerd echtpaar dat hier 4 jaar geleden een B&B is begonnen. Deze levensgenieters hebben 2 mooie en moderne kamers voor gasten beschikbaar. Daarnaast kunnen de gasten gebruik maken van de grote woonkamer en de tuin. Opnieuw een droomlocatie!
Omori ligt aan de rand van het Tongariro National Park. En dat was ons voornaamste doel. Het is een vulkanisch gebied met 3 grote vulkanen (Mt Tongariro 1967m, Mt Raupehu 2797m en Mt Ngauruhoe 2291m) en daar tussenin een soort van maanlandschap. De meesten van jullie kennen het park ook, maar dan onder de naam Mordor (jawel, waar Sauron leefde). Peter Jackson (regisseur LOTR) vond dit het ideale landschap voor dit kwaadaardige land en we kunnen hem zeker geen ongelijk geven. Mt Ngauruhoe heeft hij daarnaast gebruikt als Mount Doom (waar de ring in gegooid moest worden). In het park zijn verschillende wandelingen te maken. De bekendste is de Tongariro Crossing. Een 19.4 km lange wandeling dwars door het park langs allerlei kraters en over de Mt Tongariro. Deze wandeling wordt in Nieuw Zeeland de ‘finest one day walk in the wordl' genoemd. En aangezien we tijdens onze reis nog niet zoveel gewandeld hadden besloten we om maar eens onze wandelschoenen aan te trekken. Het weerbericht voor de komende dagen in het park zag er niet erg goed uit. De minst slechte dag was meteen de dag na onze aankomst in het Omori Lake House dus we moesten er direct aan geloven. Niel regelde een shuttlebus voor ons naar het vertrekpunt die ons ook weer ophaalde bij het eindpunt.
De volgende dag begon vroeg (05.15 uur) met een stevig ontbijt (we krijgen hier alles; yoghurt, musli, fruit, toast, ei, vers gemalen koffie, jus, melk en noem maar op) en een rit naar Turangi waar de shuttlebus op ons stond te wachten. Op weg naar Tongariro zagen we het landschap en het weer veranderen. Het werd rotsig, grijs en koud. En plotseling zagen we Mt. Doom voor ons liggen, alsof we echt in Mordor waren aanbeland. We werden door de bus afgezet en de 19.4 km dwars door het land van Sauron kon beginnen.
In de eerst 3 uur klommen we omhoog naar de top van Mt. Tongariro. In het begin was het grijs en bewolkt en konden we niet veel zien, maar hoe hoger we kwamen, des te beter het uitzicht werd. Met name Mt. Doom, waar we vlak langs liepen, was prachtig om te zien. Enige nadeel was dat hoe hoger we klommen, des te harder het ging waaien (stormen beter gezegd). Op de top was het nauwelijks te doen. We moesten elkaar stevig vasthouden om niet door Mordor geblazen te worden (zou het de woeste kracht van Sauron zijn??). Eenmaal op de top aangekomen hadden we een prachtig uitzicht over het vulkanische landschap. Alsof we op de maan waren beland. Veel kraters, veel rotsen en heel veel wind, een prachtig gezicht. Vanwege de storm besloten we om snel af te dalen om bij een kratermeer te genieten van een welverdiende lunch. Daarna liepen we in 2 uur naar beneden. En opeens kwamen we weer in een lief en kalm bos terecht waar van wind geen sprake was en het 10 graden warmer was....ook dat is Nieuw Zeeland.
Terug in ons huis stond er een waar feestmaal op ons te wachten. We slapen in een B&B dus ontbijt zit bij de prijs inbegrepen, maar voor wat extra geld koken Niel en Raewyn een fantastische driegangen maaltijd voor je. Daar zit ook de drank (wat onwijs duur is hier in NZ) bij inbegrepen. Degenen die bang waren dat we teveel in Nepal hadden achtergelaten hoeven niet meer te vrezen. Na 5 dagen verwend te zijn in het Lake House zijn we weer aardig op niveau gekomen.....
De dag erop genoten we van een welverdiende rustdag. We hebben de dag doorgebracht in Taupo, de grootste plaats aan het meer. We hebben heerlijk in de zon op een terras gezeten, wat gewinkeld en naar de bios geweest . De film die we gezien hebben heet Due Date, een comedy. Het leukste was eigenlijk nog dat we met zes personen de film begonnen en wij na 30 minuten als enige in de zaal zaten. Heel romantisch...
Woensdag stond de volgende activiteit gepland. Taupo en omgeving staat bekend om de forellen die in het meer een aangrenzende rivieren zwemmen. Het leek ons leuk om eens een dagje te gaan vissen. Niel had beloofd om, als we wat zouden vangen, er een heerlijke maaltijd van te zullen maken. Met zijn buren (Donald en Pamela) zijn we die ochtend met hun speedboot het meer op gevaren. Daar gaf Donald ons een spoedcursus troutfishing en waren we klaar voor de start. Makkelijk zou het niet worden aangezien de zomer hier in aantocht is en het water steeds warmer wordt. Forellen houden van koud water en zwemmen dus dieper waardoor ze moeilijker te vangen zijn. 5 uur lang hebben we op het meer gedobberd. Veel vis was er helaas niet te ontdekken. We hebben op verschillende plekken gevist, met verschillende hengels en technieken maar veel hielp het niet. Totdat......Marjolein er een te pakken had! Haar allereerste zelfgevangen vis in haar leven! Helemaal zelf binnengehaald! Supertrots waren we op haar. 40.1 centimeter was ie, net genoeg om te mogen houden (als ze kleiner zijn moeten ze worden teruggegooid).
Rond 1 uur waren we weer thuis. Niel vroeg of we nog energie over hadden. Als we wilden konden we met hem mee naar de rivier om daar te gaan vliegvissen. Dit aanbod konden we natuurlijk niet weigeren en dus stapten we met z'n drietjes de auto in. Bij de rivier aangekomen hezen we ons in onze vispakken, liepen we tot onze knieën de rivier in en kregen we en cursus vliegvissen. Erg lastig om zo'n draad op de plek te krijgen die je wilt....maar het was weer een superervaring. En het was wederom Marjolein die er 1 uit het water wist te halen! Een stuk groter dan die uit het meer. Samen met Niel werd de forel binnengehaald. En wie hem vangt moet hem ook zelf schoonmaken dus ook die ervaring is Marjolein rijker.
Aan het einde van de dag waren we uitgeput van het vissen en gingen we voldaan naar huis. Daar werd de door Marjolein gevangen forel door Raewyn bereid en in de oven gestopt, het werd ons voorgerecht. Het hoofdgerecht was een hele, door Niel op de BBQ gegrilde, kip. Na het toetje en een aantal glazen wijn verder vielen we als een blok in slaap. Dat hadden we nodig want de volgende dag stond ons opnieuw een groot duister en koud avontuur te wachten...Caveing!!!
Ja, jullie hebben het goed gelezen, we zijn ondergronds gegaan! Op 2 uur rijden van Omori ligt een gebied met 3 grote grotten die toegankelijk zijn voor het publiek. Deze grotten worden de Waitomo Caves genoemd. Grootste attractie in de grotten zijn de glimwormen die in het aardedonker natuurlijk een fantastisch gezicht zijn. Op internet hadden we gelezen dat de grotten niet echt spectaculair zijn, maar dat er ook kleinere grotten zijn die onder begeleiding verkend kunnen worden. Volgens de recensies een geweldige ervaring. We hebben deze reis al veel outdoor activiteiten gedaan, maar caveing ontbrak nog. Tijd dus om hier verandering in te brengen. De tour die we deden heet de Black Abbys. Een 5 uur durende trip waarvan 3 uur onder de grond.
In Waitomo aangekomen werden we in een wetsuit gehesen en met een busje naar het begin van de grot gebracht. Daar kregen we een korte cursus abseilen. De opening van de grot was namelijk niet veel meer dan een klein gat in de grond. Vervolgens moesten we bijna 40 meter abseilen om op de bodem van de grot te komen. Na wat oefeningen waren we er klaar voor. Marjolein verdween als eerste in het donkere gat, gevolgd door Daniel. De eerste meters waren erg smal maar al vrij snel kwam je in een soort van grote schacht uit. Veel konden we niet zien aangezien het pikkedonker was en het lichtje op je helm niet voldoende was om een hele duistere grot te kunnen verlichten. Eenmaal op de bodem aangekomen werden we losgekoppeld en liepen we een klein stuk over rotsen door de smalle grot. Niet veel later werden we weer ergens aan vast gekoppeld en kregen we een flinke zet van onze gids. En voor je het door had zweefde je met een rotvaart door een donkere grot! Dit wordt de flying fox genoemd. Een soort van kabelbaan die ons nog verder de grot in bracht....spectaculair! We landden ergens op een plateau. Onder ons hoorden we een rivier stromen. Na een kop warme chocolademelk en een koekje kreeg Daniel een tube (binnenband van een auto/tractor) aangereikt met de vraag of hij naar beneden wilde springen met de tube onder zijn gat! We moesten dus in een donkere grot 5 meter naar beneden springen in een rivier, bizar! Stoer als we waren sprongen we het water in. En dat was dus ijskoud! Vandaar dat we ons in wetsuits moesten hijsen....En daar lag je dan, diep onder de grond, in het donker, op een band in het koude water met je helm op. Om het warm te krijgen moesten we roeiend met onze handen door de grot tot aan het eindpunt. Vervolgens kregen we de opdracht om onze lichten uit te doen en omhoog te kijken. Wat we zagen is moeilijk te omschrijven. Het plafond van de grot was bedekt met miljoenen glimwormen. Het leek wel alsof je naar de Melkweg lag te kijken. Omdat we stroomopwaarts waren geroeid konden we ons langzaam af laten drijven, al kijkend naar de Melkweg van glimwormen, een onbeschrijfelijk mooi gezicht. We vergaten direct dat we in ijskoud water lagen... ...Op een gegeven moment moesten we uit de band om onze weg lopend door de grot te vervolgen. Het werd smaller, we liepen tot ons middel in en door de rivier, klauterden over rotsen, kropen door nauwe gaten, beklommen watervallen en sprongen er weer van af. Een uitputtende, maar fantastische ervaring. Marjolein, die op het begin nog erg nerveus was, genoot met volle teugen. We hebben al veel avontuurlijke dingen gedaan in ons leven maar dit ondergrondse spektakel behoort toch echt wel tot de top! Na 3 uur zwoegen kwamen we kletsnat en ijskoud weer in het daglicht terecht. Daar kregen we warme soep met brood. Dat hadden we wel verdiend! Voldaan reden we terug naar ons huis waar Niel en Raewyn alles wilden horen over onze ondergrondse ervaring. Marjolein liet dit over naar Daniel, zij lag lekker op bed naar Home Alone te kijken.....
De volgende dag (vrijdag) was het tijd om uit Omori te vertrekken. Met pijn in ons hart namen we afscheid van Niel en Raewyn. Ongelooflijk hoe aardig mensen kunnen zijn. Ze hebben ons 5 dagen lang in de watten gelegd (en dronken gevoerd...).
Ons volgende reisdoel was Mount Taranaki, een 2518m vulkaan dichtbij de zee die vanuit het niets uit het heuvelachtige landschap opdoemt. We slapen in Andersons Alpine Lodge vlakbij het kleine plaatsje Stratford. We slapen daar 2 nachten en hebben dus maar 1 hele dag om de omgeving te verkennen. De lodge blijkt weer een plaatje te zijn (sorry, het wordt afgezaagd). De eigenares is Bertha, een Zwitserse vrouw die hier een soort van Zwitsers Chalet met haar man heeft laten bouwen. Haar man is in 2003 overleden in een auto-ongeluk (toeristen reden op de verkeerde kant van de weg...). Het chalet staat midden in de bossen aan de voet van Mt. Taranaki. We hebben de hele bovenkamer ter beschikking (inclusief een bubbelbad...hehehe). Op ons balkon hebben we een schitterend uitzicht op Mt. Taranaki met zijn besneeuwde kegel. Volgens Bertha was het helaas nog niet mogelijk om naar de top te lopen, daar is het nu nog te gevaarlijk voor vanwege ijs en sneeuw. Wel zijn er andere mooie wandelingen in de buurt te maken. Omdat er slecht weer voor de dag erop (zaterdag) wordt verspeld maakten we nog geen plan. En dat was maar goed ook, want toen we wakker werden, was de vulkaan verdwenen in een dik pak wolken. Het was koud, waaide stevig en het miezerde. Geen weer om eens flink te gaan wandelen. Na het ontbijt besloten we eerst een botanische tuin te bezoeken en vervolgens naar Dawson Falls te rijden. Een waterval aan de voet van de berg die op slechts 10 minuten wandelen van de berg ligt. Dat was nog wel te doen. Lang zijn we er vanwege het slechte weer niet gebleven. Wij zijn vervolgens naar Stratford gereden en hebben daar geluncht. De rest van de dag hebben we lekker in onze ‘topfloor room' geluierd (scrabblen, slapen, lezen, film kijken e.d.). Daar waren we stiekem ook best wel een beetje aan toe.
Vandaag (zondag) verlaten we Andersons Lodge en rijden we via een omweg naar de Whanganui rivier. Een van de langere rivieren van Nieuw Zeeland die erg populair is vanwege de mooie en afwisselende natuur (bossen, heuvellandschap, diepe kloven) waardoor het zich een weg baant. Slechts een klein gedeelte is met de auto bereikbaar via de River Road. En aan die weg hebben we een huisje gehuurd (de Rivertime Lodge). We zijn erg benieuwd wat deze nieuwe omgeving ons te bieden heeft......
Groetjes,
Daniel en Marjolein
Voor de foto's van de Tongariro Crossing, klik hier
Voor de foto's van Taupo en omgeving, klik hier
Ps 1: De foto's van Taranaki volgen snel
Ps 2: Wat is er met ajax aan de hand?
Ps 3: Hoe is het met de ijstijd in NL?
Ps 4: Staan de kerstbomen al?
Ps 5: Tussenstand Scrabble: Marjolein-Daniel: 2-5, na een 2-0 tussenstand, moest ff inkomen..)
Nog even geduld a.u.b.
Hai!
We hadden dus een heel spannend verhaal op onze laptop gemaakt......eet deze computer de nieuwe versie van word niet en van het bestaan van Wifi hebben ze al helemaal niet gehoord.....we proberen het morgen in een andere plaats opnieuw. Voorlopig moeten jullie het nog even doen met de kiekjes...(ook leuk)
Klik hier voor de foto's van de Tongariro Crossing
Klik hier voor de overige foto's rondom Taupo.....
Tot snel.
Groet,
Daniel en Marjolein
Rotorua en omgeving
Dag allemaal
We zitten inmiddels in Okere Falls, een plaatsje vlakbij Roterua, de grote plaats vanuit waar talloze excursies zijn te doen in de omgeving. Ons huisje heet Te Pohutukawa en ligt aan het Lake Rotoiti. Het is een fantastische plek! We hebben een grote, prachtige tuin die grenst aan het meer. Daarnaast hebben we de beschikking over 2 kayaks, een grote gasBBQ, een warmtepaal voor als het 's avonds afkoelt en een eigen cottage (deze wordt The Love Shack genoemd....) met eigen keuken en woonkamer. Kortom, alle luxe die we in Nepal niet hadden. Nu zullen sommigen van jullie wel denken ‘dat zal wel even wennen zijn', nou dus echt niet hehehe.......We voelen ons meteen thuis hier.
Vier dagen geleden hebben we 's ochtends onze auto opgehaald in Auckland en zijn we naar Okere Falls gereden. Maar niet voordat we een tussenstop in Matamata hadden gemaakt. Daar vlakbij ligt Hobbiton (voor degenen die de afgelopen jaren in een grot hebben geleefd....de plaats waar Frodo en zijn vrienden wonen). Het is de enige filmset uit The Lord of the Rings die bewaard is gebleven, althans een paar huisjes, zo begrepen we uit de brochure...Hierdoor is het een waar LOTR-Mekka geworden.
We kochten 2 tickets (die schandalig duur waren!) en werden met een bus naar Hobbiton gebracht. De rit duurde een half uur door het heuvelachtige landschap. De gids vertelde dat we geluk hadden, want Hobbiton wordt opnieuw opgebouwd vanwege de nieuwe film The Hobbit die in de maak is. Hierdoor is er nu veel meer te zien dan normaal gebruikelijk was. In Hobbiton aangekomen kregen we een anderhalf uur durende rondleiding. En het was geweldig....alsof je midden in de film en in Midden-Aarde terecht was gekomen. Allemaal heuveltjes en schattige hobbithuisjes. En natuurlijk partytree die dus echt bestaat (waar Bilbo zijn verjaardag vierde) En ook het meer bestaat echt. Er staan 39 hobbithuizen en voor de nieuwe film worden er 5 nieuwe gemaakt. Onze eerste excursie in Nieuw Zeeland was geslaagd!
Na Hobbiton zijn we naar Okere Falles gereden. De dag erop waren we erg moe en hebben we uitgeslapen. In de middag zijn we Rotorua gaan verkennen en hebben we boodschappen gedaan om vervolgens voor het eerst in 6 weken zelf te gaan koken.....
Twee dagen geleden zijn we 's ochtends naar Wai-O-Tapu Thermal Wonderland gegaan. Het is een en al vulkanisch gebied hier in de omgeving (er komt overal stoom uit de grond en het ruikt hier naar rotte eieren). Op verschillende plekken zijn hotsprings en vulkanische parken. Wai-O-Tapu is daar een van. Het bijzondere van dit park is dat er een geiser is, die elke dag precies om 10.15 uur ‘ontploft'. Daar moesten we dus bij zijn. Nu zul je je afvragen hoe het mogelijk is dat er precies om 10.15 uur, elke dag, water uit de grond spuit. Heel simpel, dat kan ook niet. Vandaar dat ze er een blok zeep in gooien om 10.15 uur, waardoor er water naar boven komt.....maar wel grappig om een keer mee te maken. Na de eruptie van de Lady Knox Geyser zoals deze wordt genoemd zijn we het park in gegaan. In een 3 km lange wandeling werd je langs allerlei borrelende, dampende en gekleurde slotjes, rivieren, meren, kraters en modderpools gestuurd. Het was absoluut prachtig om te zien en we hebben ons dan ook prima vermaakt.
's Middags hadden we nog tijd genoeg om nog een excursie te doen. We besloten om naar Rainbow Springs Wildpark te gaan, volgens de Lonely Planet een ‘must do for nature lovers'. En nature lovers als we zijn moesten we daar dus heen. Alleen viel dit een beetje tegen (zeker omdat je voor alles hier Efteling-achtige prijzen betaald om binnen te komen. Het was een soort van mix tussen een botanische tuin en een kinderboerderij. Het enige spraakmakende van het park was dat ze er een rehabilitatiecentrum voor Kiwi's hebben (nee, niet het fruit, maar het beest natuurlijk). De Kiwi is de nationale trots hier omdat het beest alleen hier leeft. We hebben er 1 gezien maar veel stelt het niet voor. Het is een beetje de loser onder de dieren. Het is een vogel, maar heeft geen vleugels, ziet er lelijk uit en kan alleen een beetje waggelen.....vreemd ding. We hebben het park dan ook snel verlaten en zijn thuis lekker gaan BBQ-en.
De volgende dag zijn we 's ochtends naar Buried Village geweest. In 1887 is hier een grote vulkaanuitbarsting geweest die veel dorpen heeft verwoest. Een van die dorpen is een aantal jaar geleden uitgegraven en daar worden nu rondleidingen georganiseerd. Op zich een interessante rondleiding waarin we zagen hoe er vroeger geleefd werd en hoe onwijs krachtig de uitbarsting geweest moest zijn (het dorp was verdwenen onder een 2 meter hoge laag as). Ook was er een nature-trail die we zelf konden bewandelen. Een mooi tocht door een stuk bos en langs een 30-meter hoge waterval.
Na Buried Village zijn we naar Laka Tarawere gereden en hebben daar gepicknickt. Aan de overkant van het meer was een hot water beach (hotspring) maar omdat het erg rustig was, gingen er geen boten heen helaas. Daarom besloten we om maar wat te gaan rijden door het binnenland. Het was een mooi tocht langs allerlei heuvels met heel veel schapen en koeien. Uiteindelijk kwamen we per toeval uit bij Waikite Valley Thermal Pools uit. Het bleek dat daar de grootste natuurlijke warmwaterbron van Nieuw Zeeland was. We hebben de bron gezien. Uit de grond borrelt 50 liter water per seconde (98 graden heet). Via een kokende en stomende rivier komt het water in allerlei mooi aangelegde baden terecht....en laten we nou net onze zwemkleren mee hebben. Je kon ook een private pool afhuren voor 40 minuten, en dat hebben we natuurlijk gedaan. Achteraf was dat niet eens nodig want we bleken de enige gasten te zijn, dus we hadden alle baden voor ons zelf. Het was heerlijk! We hebben bijna 2 uur liggen badderen in baden van 36-46 graden.....super!
Vervolgens zijn we teruggereden naar Rotorua. Daar scheen een night market te zijn. Die was er ook maar stelde niet zoveel voor. Het waren wat eetkraampjes, maar omdat het vrij fris begon te worden besloten we maar om uit eten te gaan. De keuze viel op de hoog aangeschreven en culinaire Burger King. Na dit hoogstandje zijn we naar huis gereden en hebben we op bed lekker film gekeken.
Vandaag is een rustdag, lekker ontbeten in de zonnige tuin en een beetje relaxen. En dus ook tijd om de site up te daten.
We hopen dat jullie inmiddels niet zijn ingesneeuwd, want er bereiken ons allerlei horrorverhalen over de ijstijd waarin Nederland terecht is gekomen. Wij vermaken hier ons voorlopig nog prima...
Groetjes,
Daniel en Marjolein
PS 1: Klik hier voor de foto's
Video's + Dubai + Auckland
Dag allen
We zijn in Nieuw Zeeland, helemaal aan de andere kant van de aarde....wat een eind vliegen...
Van Kathmandu zijn we naar Dubai gevlogen, waar we een dag verbleven. Wat een verschil....geen hobbelige wegen, geen gammele auto's, geen getoeter, maar wel 7-baans wegen, luxe taxi's en torenhoge wolkenkrabbers.
Vanaf het vliegveld hebben we de taxi naar ons hotel genomen, en wat voor een hotel. We hadden een luxe kamer, of appartement beter gezegd. We hadden een eigen keuken, woonkamer met tafel, banken en flatscreen. En ons bed was het grootste bed waarin we ooit geslapen hebben. Het was laat, dus we bestelden lekker decadent wat roomservice en daarna zijn we heerlijk gaan slapen.
De volgende ochtend hebben we een taxi naar de Dubai Creek genomen. Dit is het oude Dubai waar de schepen binnenkomen. We zijn met een taxiboot naar de overkant gevaren. Daar bezochten we een markt waar vooral zijde en souvenirs verkocht werden. Het was erg warm dus we besloten de koelte op te zoeken in de met airco verkoelde Dubai Mall. We weten het niet zeker, maar we dachten het grootste winkelcentrum ter wereld. Het staat onder de Burj Dubai, met ruim 800 meter het hoogste gebouw ter wereld (klik hier voor de video). Zo sta je na 3 weken zwoegen voor de hoogste berg ter wereld en zo voor het hoogste gebouw...wat een verschil.
De hele Everst-trek in Nepal deden we natuurlijk met een reden. De reden was uiteraard niet het avontuur en de prachtige omgeving. Nee, we hebben 25 dagen door de Himalaya gelopen om te trainen voor de Dubai Mall....anders is overleven daar onmogelijk! Wat een ding...GROOT, niet normaal meer. We hebben in Hong Kong. Kuala Lumpur en Bangkok al heel wat grote winkelcentra gezien...maar deze is toch echt wat anders. Beeld je eens 300 IKEA's in, dan heb je ongeveer de grote van de Dubai Mall. Zo is er binnen het grootste aquarium ter wereld, een grote schaatsbaan, een Underwater Zoo een pretpark en veel...heel veel winkels. Elk merk heeft er minimaal 1 winkel. Er zijn verhalen over toeristen die dit gevaarte bezocht hebben waarvan nog steeds elk spoor ontbreekt. Het informatieboek met alle winkels en plattegrond paste nauwelijks in onze rugzak. Het zal jullie dan ook niets verbazen dat we hier de rest van de dag en avond (sluitingstijd is 0.00 uur) hebben doorgebracht (quote Marjolein: ‘mocht het ooit uit gaan en je nieuwe vriendin is een beetje verdrietig, dan moet je haar hier mee naar toe nemen...'). We hebben heerlijk bijgegeten en wat nieuwe kleren gekocht. En natuurlijk hebben we uitgebreid naar de Burj Dubai gekeken. Voor dit immense bouwwerk is een grote vijver aangelegd maar daarin dansende fonteinen. Elk half uur wordt er op muziek en licht een indrukwekkend fonteinnconcert gegeven (klik hier voor de video, vergeethet geluid niet aan te zetten...). Vooral 's avonds is het een waar spektakel.
De volgende dag was het dan zo ver, we gaan naar Midden-Aarde. Om daar te komen moet er eerst heeeeel lang gevlogen worden. Van Dubai was het 13 uur vliegen naar Melbourne en vervolgens na een tussenstop van 2 uur nog eens 3.5 uur vliegen naar Auckland. Hier kwamen we gistermiddag dan ook uitgeput aan in ons appartement. Na een warme douche zijn we kort even de stad in gegaan en hebben we in de supermarkt wat avondeten gehaald. Wat opviel is dat het centrum van Auckland veel kleiner is dan verwacht. Alles is op loopafstand en er is eigenlijk maar 1 echte winkelstraat. Wat nog meer opviel waren de Chinezen. Het is dat we zeker weten dat we in Auckland zijn anders hadden we gedacht dat we in een willekeurige Chinese stad waren aangekomen. Het straatbeeld wordt hier gedomineerd door Chinezen en de vele Chinese winkels, restaurants en supermarkten...erg vreemd allemaal.
Vandaag vielen we met onze neus in de boter. Heel Auckland en omgeving was naar het centrum gekomen voor de Santa Parada, het startschot voor Kerstmis. Veel met Kerst had het overigens niet te maken. Eerst was er een optocht van alle sport, hobby, brei, dans , orkest- en knutselverenigingen die al hun kunsten aan het publiek vertoonden. Deze werd gevolgd door een soort van carnavalsoptocht met allerlei verkleedde figuren en praalwagens (o.a. clowns, Bob de Bouwer, Darth Vader, Batman & Robin, Picachu en vele anderen). Overigens is het wel te merken dat iedereen al in de ban van Kerst is. Er hangt in het centrum al een grote Kerstman, overal in er Christmas Sale, de Starbucks heeft speciale Kerstkoffie en er staan al Kerstbomen. Wel vreemd gezicht wanneer iedereen in 25 graden in korte broek en zonnebril loopt.....
Morgen verlaten we Auckland. We halen 's ochtends onze auto op en rijden dan eerst naar Matamata. Daar willen we Hobbiton bezoeken. Dit is het dorp waar Frodo en zijn medehobbits wonen (een deel van The Shire/de Gouw). Dit is de enige plek in heel Nieuw Zeeland waar nog iets van de filmset van de LOTR-trilogie te zien is. Voor de rest is alles afgebroken. Deze filmset staat op privégrond van een schapenboer. Hij wilde Peter Jackson wel toestemming geven om op zijn terrein te filmen. Daar stond dan tegenover dat hij paar hobbithuizen moest laten staan zodat de boer dan exclusieve rondleidingen kon organiseren. Daar loopt hij nu dus mee binnen omdat Matamata nu een soort Lord Of The Rings-Mekka is geworden
Vervolgens rijden we naar Te Pohutukawa vlakbij Rotorua. Daar verblijven we dan 6 nachten om de vulkanische omgeving te verkennen. Maar eerst maar eens kijken of we Auckland uitkomen....
Groetjes
Daniel en Marjolein.
PS 1: Inmiddels is het gelukt om wat video's van de Kala Pattar up te loaden. Klik hier voor Daniel die de top bereikt en klik hier voor Marjolein op de top.
PS 2: Klik hier voor de foto's van Dubai en Auckand
PS 3: Op 1 of andere manier lukt het niet om de video's op de site te zetten...daarom een link naar youtube
We did it once...we can do it twice....
Namaste!
We zijn weer terug in Kathmandu. Dat ging wat moeilijker dan gedacht. In onze vorige post vertelden we al dat er al een aantal dagen geen vliegverkeer mogelijk was naar de hoofdstad vanwege de weersomstandigheden. Het vliegveld van Lukla (waar we vandaan zouden vliegen) staat bekend als het gevaarlijkste vliegveld ter wereld. Met de regelmaat van de klok stort daar een vliegtuig neer. De reden hebben we gezien.....Het is een schuin oplopende landingsbaan, halverwege een berg, van nog geen 40 meter lang. Er kunnen alleen van die kleine propellervliegtuigjes landen waar 18 personen in passen. Kenmerk van deze vliegtuigen is dat ze geen radar hebben en alleen op zicht vliegen. Vandaar dat er met bewolking niet gevlogen kan worden.
We hoorden in Namche dat er al 5 dagen niet gevlogen was. Gevolg, een gigantische wachtlijst. Op de dag dat wij zouden vliegen (zondag) was mooi weer voorspeld. Dat betekende echter nog niet dat wij in dat vliegtuig zouden zitten. Tourgroepen hebben een machtige positie hier. De mensen bij de vliegmaatschappijen zijn erg corrupt en gevoelig voor omkoping. Touroperators leggen zo een paar honderd dollar neer en weg is je vliegticket als individuele reiziger....
We besloten het zekere voor en onzekere te nemen......we gaan terug lopen!! Dezelfde weg als heen (we did it once...we can do it twice...). Niet in 8 dagen, daar was geen tijd voor, maar in 4! We moesten wel via Lukla lopen om daar onze vlucht te annuleren, anders kregen we geen geld terug. In Lukla aangekomen bleek al snel dat we de juiste keuze hadden gemaakt. Al 8 dagen werd er nauwelijks gevlogen. Lukla zat propvol met scheldende, chagrijnige toeristen die zich geen raad meer wisten. De meesten hadden hun internationale vlucht al gemist. We spraken er een paar en allen vertelden ze dat ze constant aan het lijntje werden gehouden en werden voorgelogen. En als er dan al een vliegtuig vertrok, dan zat die vol met tourgroepen....De helicopterprijs (helicopters konden wel vliegen) was inmiddels van 250 dollar pp gestegen naar 900 dollar pp.
Het werd dus teruglopen. Het was loodzwaar. We liepen 10 uur per dag en op 2 dagen was het 2000 meter op en 2000 meter weer naar beneden (voor Arie: de Buet is er niets bij) . We begonnen met lopen zodra de zon op kwam en stopten als die weer onder ging. Ondanks dat we al 3 weken hadden gelopen, hadden we toch nog behoorlijke spierpijn. Maar....we hebben het gehaald. We zijn uiteindelijk naar Bandhar gelopen. Daar begint iets wat op een 4WD-pad lijkt. Onze gids had een jeep geregeld en die stond daar keurig op ons te wachten. Een paar andere toeristen wilden maar al te graag met ons mee, dus we konden de kosten ook nog eens delen.
En zo zijn we dus gister in 10 uur naar Kathmandu gehobbeld waardoor we vandaag nog van een rustdag konden genieten. We zijn erg blij dat we hebben gekozen om terug te lopen, anders hadden we waarschijnlijk nu nog op een berg gezeten. We vermoeden dat de verdwenen eetlust van Daniel (die daar normaal gesproken nooit last van heeft) waardoor we besloten eerder af te dalen een teken van boven is geweest, want hierdoor hadden we überhaupt de keuze om terug te lopen.
Morgen vertrekken we naar Dubai, daar gaan we een dagje shoppen, eten, shoppen en eten. Vervolgens vliegen we naar Nieuw-Zeeland waar we op 27 november aankomen. Voorlopig zijn jullie dus nog niet van ons af.....
Groetjes.
Daniel & Marjolein
PS1: Jullie hadden nog de foto's van de tocht van Namche-Dingboche tegoed. Klik hier voor deze foto's
PS2: Kan iemand vertellen waarom Suarez in oren bijt?
PS3: Ook wij gaan lootjes trekken dit jaar
PS4: video's uploaden lukt nog niet...komt eraan....
?