Dag allen.

Tja, waar moeten we beginnen....De afgelopen anderhalve week hebben we weer veel gedaan en gezien, heel veel gezien. We zijn in Fiordland. Nieuw Zeeland is eigenlijk 1 groot hoogtepunt, maar Fiordland is toch wel een hoogtepunt met hoofdletters geworden.
Eerst even wat info over Fiordland. Fiordland is een National Park en ligt in het zuidwesten van NZ. Fiorland heeft 2 belangrijke kenmerken. Als eerste natuurlijk de fjorden. Er zijn er 15 (of 14, daar zijn ze nog over aan het ruziën). Slechts 2 van deze fjorden zijn redelijk eenvoudig te bezoeken. Wil je de rest zien, dan moet je een helikopter charteren. De fjorden worden hier sounds genoemd. Een sound is een inham gevormd door water. Een fjord is gevormd door een gletsjer. Fiordland is in de laatste ijstijd gevormd door gletsjers. Eigenlijk zijn het dus geen sounds, maar ze worden wel zo genoemd....vreemd volk die Kiwi's.
Het tweede kenmerk van Fiordland is regen, heeeeeeel veel regen. Er valt hier op sommige plekken meer dan 10 meter regen per jaar. Sinds wij in NZ zijn en het weerbericht goed in de gaten houden, regent het in Fiorland bijna non stop. Het record van dit jaar staat op 600mm regen binnen 24 uur. Als het regent, ontstaan er overal gigantische watervallen die over de steile wanden naar beneden denderen en voor overstromingen in de valleien zorgen waarbij complete bossen worden meegesleurd door het woeste water. Zonder regen zou Fiordland niet bestaan, zeggen ze dan hier dan in NZ. We verblijven een lange tijd in Fiordland, namelijk 10 dagen, en vrezen toch wel een beetje voor het natte klimaat....

Dinsdag 4 januari zijn we uit Queenstown vertrokken naar Te Anau, het enige plaatsje van naam in Fiordland (woont bijna geen kip hier, logisch met al die regen...). Te Anau is eigenlijk de toegangspoort tot Fiordland en ligt aan het Lake Te Anau, het op 1 na grootste meer van NZ. Vanuit Te Anau kun je naar de Milford Sound rijden, het enige Fjord dat per auto te bereiken is. Hierdoor is het DE toeristische attractie van NZ. Elke zichzelf respecterende toerist gaat hier heen om een cruise te maken. De weg van Te Anau naar de Milford Sound is 120 kilometer lang en is de enige weg in heel Fiorland. Deze weg wordt The Avenue Of Disapearing Mountains genoemd (drie keer raden waar die naam vandaan komt....). Er wordt geadviseerd om flink wat tijd uit te trekken voor deze 120km omdat de omgeving prachtig is en er allerlei stops te maken zijn voor kleine wandelingen naar panoramische uitzichten over Fiordland. We hadden gepland om dit ergens halverwege ons verblijf in Fiorland te doen, maar op 4 januari werd er mooi weer verspeeld (voor het eerst sinds weken....). Aangezien we niet gek zijn, besloten we dus extra vroeg uit Queenstown te vertrekken en naar de Milford Sound te rijden ipv te stoppen zoals gepland in Te Anau (we konden onze geboekte cruise gelukkig nog omboeken).

Het werd een prachtige rit! Dwars door Fiordland met een strakblauwe lucht. Prachtige vergezichten, (besneeuwde) bergen, valleien en meren. Nieuw Zeeland zoals je het land ook in allerlei folders en op plaatjes ziet. We genoten volop en maakten vele stops. Bij Milford Sound aangekomen bleek het daar toch iets bewolkt te zijn. Kleine teleurstelling omdat je daardoor niet de perfecte foto's kon maken, maar toch nog wonderschoon! Milford Sound is een relatief klein fjord, maar heeft als kenmerk dat het een heel nauw fjord is met de hoogste en steilste wanden die loodrecht uit het water rijzen (tot boven de 2000m), wat dus voor een fascinerend uitzicht zorgt. We genoten volop op tijdens de 2 uur durende cruise met Realjourneys door dit fjord. We voeren tot aan de Tasman Zee en zagen grote watervallen naar beneden denderen en natuurlijk kreeg ook Marjolein haar zin....ja hoor, zeehondjes!
's Avonds laat kwamen we in Te Anau aan, aten we wat bij de lokale chinees en vielen we voldaan in slaap in ons Shakespeare House. De dag erop was een rustdag, we verkenden de omgeving en kochten alvast wat spullen voor de Milford Track die we paar dagen later zouden gaan maken. Het was bewolkt en uiteraard ging het ook regenen....

Op donderdag 6 januari stond het andere fjord op het programma, de Doubtful Sound. Dit fjord is wat lastiger te bereiken. Je moet eerst met een boot een uur over een meer varen (Lake Manapuri), dan met een bus over een speciaal doorvoor aangelegde gravelweg rijden naar het begin van het fjord. Doubtful Sound is een stuk groter en langer dan Milford Sound en je hebt dan ook wat meer tijd nodig om dit fjord te kunnen verkennen. Eigenlijk is het niet in een dag te doen. Vandaar dat veel toeristen dit fjord links laten liggen en alleen naar de Milford Sound gaan. Daar varen de cruiseboten op en neer (evenals de vliegtuigen en helikopters).
Dit is DE dag waar we al maanden naar uitkijken. We maken namelijk een overnight cruise met Realjourneys. We blijven dus een nachtje slapen in het fjord! Vol spanning werden we die dag wakker. Helaas bleek het weer erg slecht te zijn. Zwaarbewolkt (je zag geen hand voor ogen) en het regende natuurlijk. Een teleurstelling konden we toch niet onderdrukken. Een beetje sipjes reden we naar Manapuri waar de boot op ons stond te wachten om ons naar de overkant van het meer te varen. Van dit meer hebben we dan ook niet veel gezien, net als de busrit naar de Doubtful Sound. Daar aangekomen werden we toch weer iets vrolijker. Het schip (de Fiordland Navigator) waar we op verbleven was namelijk in 1 woord fantastisch! Het was een driemaster met prachtig ingerichte kamers. Een grote en ruime eetzaal, loungezaal en voldoende (overdekt) dek. Hier konden we ons met gemak een dag vermaken, ondanks het slechte weer. Rond 14.30 uur meerden we af en begonnen we onze tocht door het fjord. De regen werd iets minder dus we konden gewoon buiten op het dek genieten van de omgeving. Met alle wolken die in het fjord hingen was het een mysterieus gezicht, eigenlijk best mooi, we werden nog vrolijker. Na anderhalf uur varen en verse muffins werd de boot stilgelegd. We mochten gaan kajakken! Een unieke kans om door een fjord te kajakken lieten we ons niet door de regen afnemen, dus hezen we ons in regenkleding en stapten we ieder een kajak in. Het was super. Met een gids gingen we een uur op pad. Met de kajak konden we eenvoudig naar de vele watervallen kajakken om deze van dichtbij te bekijken, werkelijk geweldig was het om met je kajak aan de voet van een waterval te komen, we lieten ons dan ook graag natregenen. Na dit avontuur was het tijd om te zwemmen. Vanaf de boot lekker bommetjes maken in het koude water, heerlijk! Toen we ons op de boot hezen om ons warm aan te kleden merkten we dat het was gestopt met regenen en dat de wolken zich iets optrokken. Hierdoor konden we wat meer van dit prachtige fjord zien, een magisch gezicht, helemaal blij waren we.
We werden opgewarmd met warme soep en versgebakken brood terwijl de motor weer werd gestart. In ruim een uur tijd voeren we richting de uitgang (of ingang, net hoe je het bekijkt) van de Doubtful Sound. Op een gegeven moment moesten we goed met onze ogen knipperen. Heel is de verte zagen we een blauw vlekje aan de horizon. Dit blauwe vlekje werd steeds groter....was dit blauwe lucht? Dat kan toch niet, het is hier zwaarbewolkt. Hoe dichter we bij de Tasman Zee kwamen, hoe groter het blauw werd....en ja hoor, het bleek blauwe lucht! Wat bleek nou. Op zee was het strakblauw! Terwijl de wolken in het fjord hingen. Op open zee stonden we heerlijk in de zon en als we ons omdraaiden richting land zagen we donkere wolken! Een heel raar maar fantastisch gezicht. De ideale omstandigheden om prachtige foto's te kunnen nemen, wat een ervaring. Moeder natuur op haar mooist! En natuurlijk werd Marjolein ook weer gelukkig gemaakt met een zeehondenkolonie! Toen we terug het fjord ingingen, losten de wolken zich langzaam op boven ons, we namen de zon mee. Helemaal blij en gelukkig begonnen we dan ook aan het diner. En ook dat was overheerlijk. Een buffet met de lekkerste dingen. En het toetje maakte het helmaal compleet. We konden kiezen uit vele taarten en vers fruit, hmmmm.

Na al dit moois was het tijd om te slapen. Het enige minpunt van de hele cruise. Je slaapt in 4-persoons kamers (2 stapelbedden) en we moesten de kamer delen met een Deens echtpaar. En natuurlijk snurkte de man verschrikkelijk (nog erger dan Bas D. als ie teveel gezopen heeft). We hebben dan ook nauwelijks kunnen slapen....De volgende ochtend waren we dan ook vroeg wakker. Uiteraard was het weer gaan regenen, maar dat mocht de pret niet drukken. Na het ontbijt was het dan gedaan, we meerden aan en werden weer terug naar de bewoonde wereld gebracht. Moe, maar met een grote glimlach kwamen we weer terug in Te Anau, een fantastische ervaring rijker!

De dag erop (8 januari) werd een ingewikkelde dag. De dag erop zouden we beginnen met onze 4-daagse Milford Track die begint vlakbij Te Anau en eindigt bij de Milford Sound. Daar zouden we dan 2 nachten verblijven in de Milford Sound Lodge. We besloten om die dag met de auto opnieuw naar Milford Sound te rijden, daar de auto achter te laten bij de lodge, en met de bus terug te gaan naar Te Anau. Dan stond onze auto al op de plek waar we onze track eindigen. Ook konden we dan al wat eten achterlaten in de koelkast daar. We moesten dus opnieuw over de Avenue Of The Disapearing Mountains. Geen straf, want het was opnieuw stralend weer! Bloedheet en geen wolkje aan de lucht. We besloten dan ook om een kleine wandeling te maken (3 uur return). Doel was Key Summit. Een top vanwaar je een uitzicht hebt op 3 verschillende valleien. Op de top aangekomen werden we getrakteerd op een mega-uitzicht. Geen straf om daar te moeten lunchen (boterham met pindakaas, we blijven Hollanders natuurlijk). Bij de Milford Sound aangekomen was het nog steeds strakblauw en konden we dus nog wat mooie foto's maken, Daniel dus ook weer gelukkig.

Zondag 9 januari was het dan zover, de Milford Track stond op het programma. Een vierdaagse trektocht dwars door Fiordland. Volgens kenners de mooiste wandeling ter wereld. Het is dan ook verreweg de populairste wandeling in NZ. Om de natuur te beschermen mogen slechts 40 mensen per dag beginnen aan de wandeling. Je moet dus ver van te voren boeken (dat hebben we 9 maanden geleden gedaan). Je slaapt gedurende de trekking in slaapzalen en er is gas aanwezig om te koken. Je moet wel zelf keukengerei en eten meenemen. Douchen kan niet. De trek is geliefd maar ook gevreesd. Dit vanwege het beestachtige weer. Het is geen pretje om in de stromende regen te moeten lopen. Ook moet je talloze keren een rivier oversteken. Van mensen hoorden we dat je vorige week tot je middel dwars door wildstromende rivieren moest lopen. Niemand die we spraken had de zon gezien. De kans dat je de Milford Track zonder een dag regen af kan leggen is net zo groot als de kans dat Feijenoord ooit weer landskampioen wordt (hehehe...). We waren dus op het ergste voorbereid.
De dag begon zoals die de dag ervoor geëindigd was, namelijk heet een zonnig. We prezen ons gelukkig. Met de boot werden we over Lake Te Anau naar het beginpunt van de trek gebracht. De eerste dag stelde niet veel voor. Slechts 5km lopen naar de hut. Gelukkig maar, want onze tassen waren loodzwaar. De eerste 5km waren al geweldig. Je loopt langs de kraakheldere Clinton rivier (je kon de forellen en alen zien zwemmen) de Clinton Vallei in. Een schitterende tocht. Bij de Clinton hut aangekomen hadden we alle tijd om heerlijk langs de rivier in het zonnetje te zitten, te zwemmen en badderen in de rivier en te springen van rotsen (de favoriete bezigheid van Daniel). Iedereen was gelukkig, mooi weer op de Milford Track!
Uiteraard nauwelijks geslapen die nacht. Oorzaak: Snurkers! De volgende ochtend opnieuw een twinkeling in onze ogen. Opnieuw mooi weer (al de derde dag dat we geen wolk zien)! En bloedheet ook. Die dag zou de heetste dag in Fiordland worden dit seizoen (31 graden, een unicum!!). De wandeling van vandaag was 16 km naar het einde van de Clinton Vallei. Erg zwaar vanwege de hitte en de zware tassen, maar opnieuw geweldig mooi. We snappen waarom dit de mooiste wandeling ter wereld wordt genoemd. Of dat zo is weten we niet, we hebben al heel wat moois van de wereld gezien, maar mooi is ie zeker. Opnieuw slapen we aan de rivier dus in de middag konden we weer zonnen en zwemmen (wel ijskoud water...komt van smeltende gletsjers).

De volgende dag zou de zwaarste moeten zijn. 14 km lopen met een beklimming van de Mackinnon Pas en een afdaling naar de Mackinnon vallei. Maar aangezien onze tassen al minder zwaar werden en we nog Nepalees-fit zijn, was het makkelijk te doen voor ons. De dag begon met laaghangende bewolking (zouden we dan de gevreesde regen krijgen?). De beklimming van de pas begon direct. Hoe hoger we kwamen des te slechter het zicht werd. Op een gegeven moment zagen we bijna niks meer. Toch hoorden we helikopters vlak boven ons heen en weer vliegen. Erg vreemd, want met dit zicht is dat levensgevaarlijk. We vermoedden dat we in dichte mist liepen en dat het boven mooi moest zijn. En we kregen gelijk...Op de pas aangekomen waren we getuige van een werkelijk fenomenaal schouwspel en uitzicht. We waren boven de wolken! Aan de ene kant zagen we de Clinton Vallei bedekt met een wolkendek. We zagen hoe de wolken zich tegen de rand van de pas kapotsloegen, briljant! En aan de andere kant de onbewolkte Mackinnon Vallei en voor ons hoge bergen met nog wat resten sneeuw op de toppen. Een magisch uitzicht, cadeautje van moeder natuur.
Na te hebben genoten van het uitzicht zijn we aan de afdaling begonnen. Vlak voor onze hut hadden we de keuze om een side trip van anderhalf uur te maken naar de Sutherland Falls. De op 1 na hoogste waterval van het zuidelijk halfrond, 580 meter hoog. Dit moesten we natuurlijk zien. En het was de omweg meer dan waard. Wat een ding, wat een water en wat een kracht! Pijn in je nek kreeg je er van. Bij de hut aangekomen was het weer tijd voor de gebruikelijke zonuurtjes van Marjolein en de bommetjes van Daniel. We konden niet geloven dat dit al de vierde zonovergoten dag in Fiordland was. Volgens de beheerder van onze hut was dit echt ongekend uniek.

De volgende dag was de langste dag (18km) maar wel de makkelijkste. Een vlakke wandeling naar het eindpunt van de Mackinnon vallei en het begin van de Milford Sound. Het was ook de minst mooie wandeling aangezien we alleen maar door het regenwoud liepen (ook mooi hoor). We vonden het dan ook niet erg dat het bewolkt was. Maar dus opnieuw geen regen! De hele Milford Track hebben we dus geen druppel gevoeld! Wat een extreem geluk! Zou dit ons huwelijkscadeau van de weergoden zijn? Bij de Milford Sound aangekomen werd het weer lekker heet en zonnig, onbegrijpelijk. En er stond ons nog een verrassing te wachten. We hadden een chalet bij de Milford Sound Lodge gereserveerd. De duurste 2 nachten van onze hele reis dus we hadden hoge verwachtingen. En die zijn volkomen waargemaakt! We zitten op een werkelijk schitterende locatie in een prachtig chalet met alle luxe voorzien. Een grote kamer met loungebank, kingsize bed, bad en kitchenette. En het uitzicht is onbetaalbaar. We zitten aan een rivier en kijken uit op het begin van de Milford Sound. Hier kunnen we heerlijk uitrusten van de trek!

Vandaag, donderdag 13 januari, is het opnieuw zonnig en geen wolkje aan de lucht. Het wordt saai! We hebben een heerlijke rustdag. Alle tijd om dit verhaal te schrijven. Vanmiddag gaan we opnieuw een cruise maken op de Milford Sound, gewoon voor de fun en om nog mooiere foto's te kunnen maken. Morgen vertrekken we uit Fiordland en gaan we naar onze laatste bestemming. We gaan opnieuw naar Mount Cook National Park. Daar zijn we al eerder geweest (de Franz Josef en Fox gletsjers), maar nu gaan we naar de andere kant om daar de laatste dagen in NZ te spenderen......

Nu vragen jullie je natuurlijk na zo'n lang verhaal af wat de moraal van dit verhaal is. Nou dat zullen we je vertellen. De moraal van dit verhaal: Ben je een kakkerlak met zelfmoordneigingen? Niet doen! Er is nog hoop!

Groetjes,

Daniel en Marjolein

PS1: Excuses voor het vele gebruik van woorden als super, fantastisch, fenomenaal, geweldig en prachtig. Maar dat is het nou eenmaal hier.

PS2: Tussenstand scrabble. Marjolein-Daniel: 8-18

PS3: Klik hier voor de video's van de Doubtful Sound. De andere video's volgen later, we hebben er miljoenen en die moeten nog uitgezocht worden

PS4: Klik hier voor de foto's van de Avenue Of The Disapearing Mountains
PS5: Klik hier voor de foto's van de Milford Sound
PS6: Klik hier voor de foto's van de Doubtful Sound
PS7: Klik hier voor de foto's van de Milford Track
PS8: Daniel is depressief, over precies een maand wordt hij 30!