Hi luitjes

Eindelijk internet gevonden dat werkt... (in de Mc Donald in Wanganui..)

Het is alweer een tijdje geleden dat we wat van ons hebben laten horen. Dat komt niet omdat we daar geen zin in hebben, maar omdat we simpelweg er geen tijd voor hebben gehad en we op afgelegen plekken slapen waar geen internet aanwezig is. De afgelopen week hebben we weer veel zeer geslaagde excursies gemaakt. We dachten dat we na de beklimming van de Kala Pattar in Nepal wel het grootste avontuur achter de rug hadden en we het nu rustig aan konden doen......daar zijn we nu van terug gekomen....

Vorige week zaterdag zijn we naar Mount Maunganui en Tauranga gereden, twee badplaatsen aan de kust. Nieuw Zeeland wordt omgeven door oceanen maar veel strand staat er niet op ons programma deze reis. Dus vandaar dat we besloten vandaag maar eens een dagje strand te doen. Het werd een schitterende dag. Des te dichter we bij de kust kwamen, des te blauwer de lucht werd en hoe hoger de temperatuur. Op het strand hebben we onze koelbox geplunderd en heerlijk geluncht (witte boterham met pindakaas...jammie) om vervolgens even een klein middagtukkie te doen. Dat was niet zo'n goed plan want toen we wakker werden, waren we toch wel lichtelijk verbrand....

In Tauranga stond ons een grote verrassing te wachten....'Zwarte Piet!' schreeuwde Marjolein opeens uit, en ze had gelijk. Op een pleintje stond Zwarte Piet pepernoten uit te delen. En niet veel verderop zagen we ook Sinterklaas himself, helemaal uit Spanje komen varen! Maar dat was nog niet alles. Toen we goed keken zagen we allemaal Nederlandse vlaggen hangen en waren een hoop mensen gekleed in het oranje. Er waren niet alleen poffertjes te koop, maar ook broodjes frikadel en kroket en er werden zelfs oliebollen gebakken....we vielen bijna stijf achterover van verbazing. En het werd nog veel gekker....Er liepen allemaal kleine kinderen in Oudhollandse klederdracht rond te dansen op Oudhollandse liedjes en niet veel later was het hele plein (inclusief de Goedheiligman) de vogeltjesdans aan het dansen....heel vreemd allemaal. Het bleek dat er veel gepensioneerde Nederlanders in Tauranga wonen vanwege het gunstige klimaat. En ja, waar Hollanders zijn, is de Sint er ook (die was on tour door heel Nieuw Zeeland!). Aangezien dit hele Sinterklaas meets Koninginnedagfeest ons veel te veel aan thuis moest denken zijn we maar weer snel terug gegaan naar onze Love Shack in Okere Falls. En daar aangekomen stond ons alweer een nieuwe verrassing te wachten. Guy en Jess, de eigenaren van onze cottage nodigden ons uit om begin van de avond een stukje te gaan varen met hun speedboot over Lake Rotoiti naar de hot springs (warmwaterbronnen) die alleen per boot te bereiken zijn. Het was super. Eerst met een 150 pk motor scheuren op het meer en vervolgens bij zonsondergang in 42 graden dampend warm water liggen. heerlijk. Guy en Jess zijn echt een superaardig stel. Guy (volgens Marjolein een lekker hapje) is een professioneel triatlonatleet en wel de Iron Man (3.8 km zwemmen, 180 km fietsen en 42 km hardlopen). Ben je toch gek???

De dag erop moesten we helaas onze geliefde Love Shack verlaten. We vertrokken naar onze volgende bestemming, het kleine plaatsje Omori (vlakbij het iets grotere Turangi). Op weg daarheen hebben we een stop gemaakt bij Waimangu Vulcanic Valley. Net als Wai-O-Tapu dat we al eerder bezochten een gebied met allerlei dampende, borrelende, naar rotte eieren stinkende en gekleurde riviertjes en kratermeren. Weer erg spectaculair! Het bijzondere is dat in dit park zich het grootste warmwatermeer ter wereld bevindt (55 graden). Na een 3 uur durende wandeling zijn we naar de Huka Falls gereden. Dit is qua volume de grootste en krachtigste waterval van Nieuw Zeeland. Het was dan ook een spectaculair gezicht om naar deze kolkende watermassa de kijken. De waterval ontstaat uit Lake Taupo en dit is dan weer het grootste meer van het land (en ook van het zuidelijk halfrond). Opvallend eigenlijk want zo groot is het meer nou ook weer niet (circa 50 bij 30 km). Onze eindbestemming, Omori ligt aan dit meer. En hier gaan we 5 nachten verblijven.

In Omori aangekomen keken we onze ogen uit. We slapen in Omori Lake House, een reusachtig huis op een heuvel met een panoramisch uitzicht over het meer. Het huis is van Niel en Raewyn, een lief en gepensioneerd echtpaar dat hier 4 jaar geleden een B&B is begonnen. Deze levensgenieters hebben 2 mooie en moderne kamers voor gasten beschikbaar. Daarnaast kunnen de gasten gebruik maken van de grote woonkamer en de tuin. Opnieuw een droomlocatie!

Omori ligt aan de rand van het Tongariro National Park. En dat was ons voornaamste doel. Het is een vulkanisch gebied met 3 grote vulkanen (Mt Tongariro 1967m, Mt Raupehu 2797m en Mt Ngauruhoe 2291m) en daar tussenin een soort van maanlandschap. De meesten van jullie kennen het park ook, maar dan onder de naam Mordor (jawel, waar Sauron leefde). Peter Jackson (regisseur LOTR) vond dit het ideale landschap voor dit kwaadaardige land en we kunnen hem zeker geen ongelijk geven. Mt Ngauruhoe heeft hij daarnaast gebruikt als Mount Doom (waar de ring in gegooid moest worden). In het park zijn verschillende wandelingen te maken. De bekendste is de Tongariro Crossing. Een 19.4 km lange wandeling dwars door het park langs allerlei kraters en over de Mt Tongariro. Deze wandeling wordt in Nieuw Zeeland de ‘finest one day walk in the wordl' genoemd. En aangezien we tijdens onze reis nog niet zoveel gewandeld hadden besloten we om maar eens onze wandelschoenen aan te trekken. Het weerbericht voor de komende dagen in het park zag er niet erg goed uit. De minst slechte dag was meteen de dag na onze aankomst in het Omori Lake House dus we moesten er direct aan geloven. Niel regelde een shuttlebus voor ons naar het vertrekpunt die ons ook weer ophaalde bij het eindpunt.

De volgende dag begon vroeg (05.15 uur) met een stevig ontbijt (we krijgen hier alles; yoghurt, musli, fruit, toast, ei, vers gemalen koffie, jus, melk en noem maar op) en een rit naar Turangi waar de shuttlebus op ons stond te wachten. Op weg naar Tongariro zagen we het landschap en het weer veranderen. Het werd rotsig, grijs en koud. En plotseling zagen we Mt. Doom voor ons liggen, alsof we echt in Mordor waren aanbeland. We werden door de bus afgezet en de 19.4 km dwars door het land van Sauron kon beginnen.

In de eerst 3 uur klommen we omhoog naar de top van Mt. Tongariro. In het begin was het grijs en bewolkt en konden we niet veel zien, maar hoe hoger we kwamen, des te beter het uitzicht werd. Met name Mt. Doom, waar we vlak langs liepen, was prachtig om te zien. Enige nadeel was dat hoe hoger we klommen, des te harder het ging waaien (stormen beter gezegd). Op de top was het nauwelijks te doen. We moesten elkaar stevig vasthouden om niet door Mordor geblazen te worden (zou het de woeste kracht van Sauron zijn??). Eenmaal op de top aangekomen hadden we een prachtig uitzicht over het vulkanische landschap. Alsof we op de maan waren beland. Veel kraters, veel rotsen en heel veel wind, een prachtig gezicht. Vanwege de storm besloten we om snel af te dalen om bij een kratermeer te genieten van een welverdiende lunch. Daarna liepen we in 2 uur naar beneden. En opeens kwamen we weer in een lief en kalm bos terecht waar van wind geen sprake was en het 10 graden warmer was....ook dat is Nieuw Zeeland.

Terug in ons huis stond er een waar feestmaal op ons te wachten. We slapen in een B&B dus ontbijt zit bij de prijs inbegrepen, maar voor wat extra geld koken Niel en Raewyn een fantastische driegangen maaltijd voor je. Daar zit ook de drank (wat onwijs duur is hier in NZ) bij inbegrepen. Degenen die bang waren dat we teveel in Nepal hadden achtergelaten hoeven niet meer te vrezen. Na 5 dagen verwend te zijn in het Lake House zijn we weer aardig op niveau gekomen.....

De dag erop genoten we van een welverdiende rustdag. We hebben de dag doorgebracht in Taupo, de grootste plaats aan het meer. We hebben heerlijk in de zon op een terras gezeten, wat gewinkeld en naar de bios geweest . De film die we gezien hebben heet Due Date, een comedy. Het leukste was eigenlijk nog dat we met zes personen de film begonnen en wij na 30 minuten als enige in de zaal zaten. Heel romantisch...

Woensdag stond de volgende activiteit gepland. Taupo en omgeving staat bekend om de forellen die in het meer een aangrenzende rivieren zwemmen. Het leek ons leuk om eens een dagje te gaan vissen. Niel had beloofd om, als we wat zouden vangen, er een heerlijke maaltijd van te zullen maken. Met zijn buren (Donald en Pamela) zijn we die ochtend met hun speedboot het meer op gevaren. Daar gaf Donald ons een spoedcursus troutfishing en waren we klaar voor de start. Makkelijk zou het niet worden aangezien de zomer hier in aantocht is en het water steeds warmer wordt. Forellen houden van koud water en zwemmen dus dieper waardoor ze moeilijker te vangen zijn. 5 uur lang hebben we op het meer gedobberd. Veel vis was er helaas niet te ontdekken. We hebben op verschillende plekken gevist, met verschillende hengels en technieken maar veel hielp het niet. Totdat......Marjolein er een te pakken had! Haar allereerste zelfgevangen vis in haar leven! Helemaal zelf binnengehaald! Supertrots waren we op haar. 40.1 centimeter was ie, net genoeg om te mogen houden (als ze kleiner zijn moeten ze worden teruggegooid).

Rond 1 uur waren we weer thuis. Niel vroeg of we nog energie over hadden. Als we wilden konden we met hem mee naar de rivier om daar te gaan vliegvissen. Dit aanbod konden we natuurlijk niet weigeren en dus stapten we met z'n drietjes de auto in. Bij de rivier aangekomen hezen we ons in onze vispakken, liepen we tot onze knieën de rivier in en kregen we en cursus vliegvissen. Erg lastig om zo'n draad op de plek te krijgen die je wilt....maar het was weer een superervaring. En het was wederom Marjolein die er 1 uit het water wist te halen! Een stuk groter dan die uit het meer. Samen met Niel werd de forel binnengehaald. En wie hem vangt moet hem ook zelf schoonmaken dus ook die ervaring is Marjolein rijker.

Aan het einde van de dag waren we uitgeput van het vissen en gingen we voldaan naar huis. Daar werd de door Marjolein gevangen forel door Raewyn bereid en in de oven gestopt, het werd ons voorgerecht. Het hoofdgerecht was een hele, door Niel op de BBQ gegrilde, kip. Na het toetje en een aantal glazen wijn verder vielen we als een blok in slaap. Dat hadden we nodig want de volgende dag stond ons opnieuw een groot duister en koud avontuur te wachten...Caveing!!!

Ja, jullie hebben het goed gelezen, we zijn ondergronds gegaan! Op 2 uur rijden van Omori ligt een gebied met 3 grote grotten die toegankelijk zijn voor het publiek. Deze grotten worden de Waitomo Caves genoemd. Grootste attractie in de grotten zijn de glimwormen die in het aardedonker natuurlijk een fantastisch gezicht zijn. Op internet hadden we gelezen dat de grotten niet echt spectaculair zijn, maar dat er ook kleinere grotten zijn die onder begeleiding verkend kunnen worden. Volgens de recensies een geweldige ervaring. We hebben deze reis al veel outdoor activiteiten gedaan, maar caveing ontbrak nog. Tijd dus om hier verandering in te brengen. De tour die we deden heet de Black Abbys. Een 5 uur durende trip waarvan 3 uur onder de grond.

In Waitomo aangekomen werden we in een wetsuit gehesen en met een busje naar het begin van de grot gebracht. Daar kregen we een korte cursus abseilen. De opening van de grot was namelijk niet veel meer dan een klein gat in de grond. Vervolgens moesten we bijna 40 meter abseilen om op de bodem van de grot te komen. Na wat oefeningen waren we er klaar voor. Marjolein verdween als eerste in het donkere gat, gevolgd door Daniel. De eerste meters waren erg smal maar al vrij snel kwam je in een soort van grote schacht uit. Veel konden we niet zien aangezien het pikkedonker was en het lichtje op je helm niet voldoende was om een hele duistere grot te kunnen verlichten. Eenmaal op de bodem aangekomen werden we losgekoppeld en liepen we een klein stuk over rotsen door de smalle grot. Niet veel later werden we weer ergens aan vast gekoppeld en kregen we een flinke zet van onze gids. En voor je het door had zweefde je met een rotvaart door een donkere grot! Dit wordt de flying fox genoemd. Een soort van kabelbaan die ons nog verder de grot in bracht....spectaculair! We landden ergens op een plateau. Onder ons hoorden we een rivier stromen. Na een kop warme chocolademelk en een koekje kreeg Daniel een tube (binnenband van een auto/tractor) aangereikt met de vraag of hij naar beneden wilde springen met de tube onder zijn gat! We moesten dus in een donkere grot 5 meter naar beneden springen in een rivier, bizar! Stoer als we waren sprongen we het water in. En dat was dus ijskoud! Vandaar dat we ons in wetsuits moesten hijsen....En daar lag je dan, diep onder de grond, in het donker, op een band in het koude water met je helm op. Om het warm te krijgen moesten we roeiend met onze handen door de grot tot aan het eindpunt. Vervolgens kregen we de opdracht om onze lichten uit te doen en omhoog te kijken. Wat we zagen is moeilijk te omschrijven. Het plafond van de grot was bedekt met miljoenen glimwormen. Het leek wel alsof je naar de Melkweg lag te kijken. Omdat we stroomopwaarts waren geroeid konden we ons langzaam af laten drijven, al kijkend naar de Melkweg van glimwormen, een onbeschrijfelijk mooi gezicht. We vergaten direct dat we in ijskoud water lagen... ...Op een gegeven moment moesten we uit de band om onze weg lopend door de grot te vervolgen. Het werd smaller, we liepen tot ons middel in en door de rivier, klauterden over rotsen, kropen door nauwe gaten, beklommen watervallen en sprongen er weer van af. Een uitputtende, maar fantastische ervaring. Marjolein, die op het begin nog erg nerveus was, genoot met volle teugen. We hebben al veel avontuurlijke dingen gedaan in ons leven maar dit ondergrondse spektakel behoort toch echt wel tot de top! Na 3 uur zwoegen kwamen we kletsnat en ijskoud weer in het daglicht terecht. Daar kregen we warme soep met brood. Dat hadden we wel verdiend! Voldaan reden we terug naar ons huis waar Niel en Raewyn alles wilden horen over onze ondergrondse ervaring. Marjolein liet dit over naar Daniel, zij lag lekker op bed naar Home Alone te kijken.....

De volgende dag (vrijdag) was het tijd om uit Omori te vertrekken. Met pijn in ons hart namen we afscheid van Niel en Raewyn. Ongelooflijk hoe aardig mensen kunnen zijn. Ze hebben ons 5 dagen lang in de watten gelegd (en dronken gevoerd...).

Ons volgende reisdoel was Mount Taranaki, een 2518m vulkaan dichtbij de zee die vanuit het niets uit het heuvelachtige landschap opdoemt. We slapen in Andersons Alpine Lodge vlakbij het kleine plaatsje Stratford. We slapen daar 2 nachten en hebben dus maar 1 hele dag om de omgeving te verkennen. De lodge blijkt weer een plaatje te zijn (sorry, het wordt afgezaagd). De eigenares is Bertha, een Zwitserse vrouw die hier een soort van Zwitsers Chalet met haar man heeft laten bouwen. Haar man is in 2003 overleden in een auto-ongeluk (toeristen reden op de verkeerde kant van de weg...). Het chalet staat midden in de bossen aan de voet van Mt. Taranaki. We hebben de hele bovenkamer ter beschikking (inclusief een bubbelbad...hehehe). Op ons balkon hebben we een schitterend uitzicht op Mt. Taranaki met zijn besneeuwde kegel. Volgens Bertha was het helaas nog niet mogelijk om naar de top te lopen, daar is het nu nog te gevaarlijk voor vanwege ijs en sneeuw. Wel zijn er andere mooie wandelingen in de buurt te maken. Omdat er slecht weer voor de dag erop (zaterdag) wordt verspeld maakten we nog geen plan. En dat was maar goed ook, want toen we wakker werden, was de vulkaan verdwenen in een dik pak wolken. Het was koud, waaide stevig en het miezerde. Geen weer om eens flink te gaan wandelen. Na het ontbijt besloten we eerst een botanische tuin te bezoeken en vervolgens naar Dawson Falls te rijden. Een waterval aan de voet van de berg die op slechts 10 minuten wandelen van de berg ligt. Dat was nog wel te doen. Lang zijn we er vanwege het slechte weer niet gebleven. Wij zijn vervolgens naar Stratford gereden en hebben daar geluncht. De rest van de dag hebben we lekker in onze ‘topfloor room' geluierd (scrabblen, slapen, lezen, film kijken e.d.). Daar waren we stiekem ook best wel een beetje aan toe.

Vandaag (zondag) verlaten we Andersons Lodge en rijden we via een omweg naar de Whanganui rivier. Een van de langere rivieren van Nieuw Zeeland die erg populair is vanwege de mooie en afwisselende natuur (bossen, heuvellandschap, diepe kloven) waardoor het zich een weg baant. Slechts een klein gedeelte is met de auto bereikbaar via de River Road. En aan die weg hebben we een huisje gehuurd (de Rivertime Lodge). We zijn erg benieuwd wat deze nieuwe omgeving ons te bieden heeft......

Groetjes,

Daniel en Marjolein

Voor de foto's van de Tongariro Crossing, klik hier

Voor de foto's van Taupo en omgeving, klik hier

Ps 1: De foto's van Taranaki volgen snel

Ps 2: Wat is er met ajax aan de hand?

Ps 3: Hoe is het met de ijstijd in NL?

Ps 4: Staan de kerstbomen al?

Ps 5: Tussenstand Scrabble: Marjolein-Daniel: 2-5, na een 2-0 tussenstand, moest ff inkomen..)