Trailer Honeymoon: The Movie online!!
Dag allen
De film is nagenoeg af.....
Wil je meer zien....maak gerust een afspraak voor een avondvullend programma....
Groetjes
Daniel & Marjolein
Everest: The Movie in premiere
Dag allen.
De eerste filmpjes zijn inmiddelsaf. Het gaat om beelden van onze Everest Trekking in Nepal. Het lukt niet om ze op onze site te zetten, dus vandaar dat jullie doorgelinkt worden naar youtube. Vergeet het geluid niet aan te zetten en geniet van de Himalaya....
Klik hier voor deel 1 (Jiri-Lobuche)
Klik hier voor deel 2 (Beklimming Kala Pattar)
Klik hier voor deel 3 (de foto's)
Bonusmateriaal:
Klik hier voor Marjolein die bang is voor een spin
Klik hier voor Barbie Girl in de Himalaya.
Gaan we nu verder met Nieuw-Zeeland....
Daniel en Marjolein
Sydney baby!
Dag allemaal.
We zijn inmiddels alweer thuis in het koude Nederland (uitgeslapen en wel) maar we zijn jullie nog 1 update verschuldigd...Sydney!
19 januari zijn we daar begin van de avond aangekomen. Ons hotel lag vlakbij het centrum, dus dat was wel lekker. We hadden 3 hele dagen om de stad te verkennen en ook nog een halve dag op de dag dat we vertrokken (pas om 20.00 uur).
De eerste dag hebben we het centrum van Sydney aangedaan. Hoge gebouwen, grote winkelcentra, Chinatown (net als in Auckland wonen hier veel Chinezen. en heb je het gevoel dat je in Azie rondloopt..)..erg leuk en mooi om te zien. Ook hebben we detwee grote havens bezocht. De eerste is Darling Harbour. Een mooie havenomgeven door gezellige restaurants, barretjes en winkels met de hoge skyline van Sydney op de achtergrond. Elke avond hebben we daar lekker aan de kade gegeten. De tweede haven heeft 2 grote attracties, de Harbour Bridge en natuurlijk het wereldberoemde Opera House. En ook hier de gebruikelijke gezellige terrasjes en restaurants. Het was heerlijk weer (zon + 30 garden) dus we hebben heerlijk door de stad geslenterd.
Dag 2 stond het beroemste strand van Sydney op het programma...Bondi Beach. Voor het eerst deze reis zouden we op het strand gaan liggen.....Na een half uur durende busrit kwamen we in Bondi aan. Een 1km lang zandstrand metmetershoge golven (voor de Indonesiekenners: hoger dan die van Kuta)! Erg populair bij surfers dus (en die waren dan ook in grote getalen aanwezig). Het strand werd ingesloten door hoge klifrotsen waar de oceaan tegenaan knalde, wat weer voor mooie plaatjes zorgde. We hebben een uur heerlijk in de zon gelegen. Langer kon echt niet, want je verbrandde waar je bij stond, en hebben daarna lekker rondgelopen en(ijsjes) gegeten. Daniel heeft nog de golven getrotseerd, maar hield het al snel voor gezien (geen risico nemen zo vlak voor het einde van de vakantie). een verstandig beslissing bleek later. Eenmaal terug in ons hotel was er breaking news op de TV. 3 extreem hoge golven op Bondi Beach zorgden voor circa 60 gewonden en 1 dode.....
Dag 3 opnieuw een stranddag. Dit keer zijn we naar Manly Beach gegaan. Hiervoor moet je eerst een half uur met de veerpond. Vanaf de veerpond heb je een mooi uitzicht op de skyline van Sydney met op de voorgrond het Opera House met daarachter de Harbour Bridge. Manly is een gezellige buitenwijk van sydney gelegen aan het strand. Het was weekend (en ook vakantie) dus extreem druk. Toch hebben we daar heerlijk paar uurtjes in de zon gelegen. En omdat de golven niet zo extreem hoog waren als bij Bondi Beach, hebben we ook nog even in de golven gespeeld. Zelfs Marjolein durfde het na haar traumatische Kuta-ervaring (2 jaar knieproblemen) aan om aan de hand van Daniel zich mee te laten sleuren door dit geweld.
En toen was het 23 januari.....tijd om te gaan. Ons vliegtuig ging pas om 20.00 uur en we moesten al om 11.00 uur uitchecken. Om niet teveel te zweten zijn we lekker naar de Bios geweest (alsof we niet genoeg zouden zitten en film kijken de komende 30 uur....). En natuurlijk nog lekker een Starbucks gescoord.
En nu zijn we dus thuis na een lange vlucht. We zijn uitgeslapen en alweer helemaal gewend. Klaar om weer aan het w*** (verboden woord voor nog 4 dagen) te gaan. We kijken terug op een fantastische ervaring. Iets wat we nooit zullen vergeten en nog lang van zullen genieten. We vonden het erg moeilijk om weer naar huis te gaan en als het aan ons lag, hadden we nog langer gebleven....maar aan al het moois komt een eind. Toch is het weer fijn om onze familie en vrienden weer te zien (we begonnen jullie stiekem wel te missen).
Maar...gelukkig hebben we de foto's nog...(en video's natuurlijk). Het zijn er miljoenen dus het zal nog wel even duren voordat alles is geordend. We vertellen graag over onze ervaringen van de afgelopen maanden. Mocht je zin hebben, je bent van harte welkom om bij ons de foto's en video's te komen kijken...vinden we leuk.
Tot slot willen we natuurlijk iedereen bedanken die ons gevolgd heeft de afgelopen maanden. Ook iedereen die ons heeft gesmst, gebeld, gemaild en berichten heeft achtergelaten op de site. We hebben het erg gewaardeerd!
Groetjes,
Daniel en Marjolein
PS1: Klik hier voor de foto's van Sydney
PS2: Klik hier voor de video's van Sydney
PS3: Voor alle ajaxfans:Sinds ons vertrek uit Nederland gaat het alleen maar slechter met Fijenoord (wat doet Jhonny van BurgerKing daar??). Tegen betaling willen we best wel weer weg gaan hoor....
PS4: Eindstand scrabble: Marjolein-Daniel: 9-22
Last stop: Mount Cook....
Dag allen.
We zijn inmiddels in Mount Cook Village aangekomen. Dit is onze laatste stop voordat we dit prachtige land (helaas) verlaten. Dit zal ook onze laatste post zijn uit Nieuw Zeeland. Natuurlijk gaan we nog naar Sydney en uiteraard zullen we jullie daar ook over berichten als we daar tijd voor kunnen vinden. Anders komt dat volgende week als we thuis (snik) zijn.
We zijn dus opnieuw in Mount Cook National Park. Dit keer niet aan de westkust, maar aan de oostkant van het gebied. En wat een wereld van verschil.......De westkant was bedekt met dichtbegroeid regenwoud en waren de bergen nagenoeg ontoegankelijk vanwege (modder)lawinegevaar als gevolg van de vele regenval. Hier in het oosten is alles anders. We zitten in de regenschaduw van de bergen. De meeste regen klettert in het westen naar beneden, wat overblijft is warme, droge lucht. Hier, nog geen 40 kilometer verder, lijkt het wel een woestijnlandschap. Rotsen, beetje gras en struiken, nauwelijks bomen.
We zitten in Mount Cook Village in de Mount Cook Alpine Lodge, aan de voet van Mt. Cook. Met ruim 3700m de hoogste berg van NZ. Vanaf ons terras hebben we een fenomenaal uitzicht op deze berg en kunnen we met eigen ogen zien wat met het verschijnsel regenschaduw wordt bedoeld. Links van ons zien we hoe de wolken vanuit het westen tegen de hoge, besneeuwde toppen aanbotsen. Maar het lukt ze niet om er over te komen. Met als gevolg een strak blauwe lucht rechts van ons, een zeer interessant schouwspel. Natuurlijk, als het echt slecht weer is, lukt het de wolken wel en regent het hier ook. Er valt hier gemiddeld ‘slechts' 4 meter regen per jaar (30 km nog verder naar het oosten slechts 600 millimeter, bizar!) tegen 10 meter in het westen.
Vanuit hier kun je een tweetal valleien bezichtigen. De Tasman vallei (tot aan de voet van de Tasman gletsjer) en de Hooker vallei (tot aan de voet van Mt. Cook). Afgelopen zaterdag zijn we de Tasman vallei in gegaan. Een prachtige vallei. Hij is extreem breed en nagenoeg vlak, tot aan de gletsjer. Vanaf daar knallen de bergen omhoog. Voor de LOTR-freaks: tegen deze achtergrond is Minas Tirith (de grote witte stad van Gondor) ‘gebouwd' en hier vond de grote laatste veldslag plaats. Een korte wandeling leidde ons naar een uitzichtpunt over de Tasman gletsjer met het bijbehorende gletsjermeer en natuurlijk Mt. Tasman zelf. De Tasmangletsjer is met 23km de langste gletsjer van Nieuw Zeeland, een prachtig uitzicht!
Gister was het bewolkt in het dorp en hadden we geen views. We besloten de regenschaduwtheorie (mooi Scrabblewoord trouwens...) op waarheid te toetsen. We stapten de auto in en reden 50km oostwaarts naar Lake Tekapo. Daar moest een aangelegd hot spring resort zijn, het Alpine Springs Resort. En aangezien het bij ons winderig, grijs en bewolkt was, hadden we daar wel behoefte aan. Bij Lake Tekapo aangekomen bleek de regenschaduwtherorie helemaal te kloppen. Het was zonnig en bloedheet. De hele dag hebben we lekker gebadderd en in sauna's gezeten (alsof we het niet warm genoeg hadden). Terug in het dorp bleek het daar ook opgeknapt te zijn en konden we genieten van een mooie zonsondergang.
Vandaag opnieuw schitterend weer. De dag begon met mist, maar de zon brandde die keurig weg. We zijn de Hooker vallei ingelopen, naar de voet van Mt. Cook. Een prachtige wandeling van circa 3 uur waarbij we werden omgeven door hoge bergen bedekt met reusachtige gletsjers. We beseften dat dit onze allerlaatste serieuze wandeling van onze reis was. Dat maakte ons toch wel een beetje treurig. We hebben uitgerekend dat we alleen al aan wandelingen de afgelopen 3 maanden ruim 700 kilometer hebben gelopen. De afgelopen week hebben we de bergschoenen van Marjolein met tape en plakband bij elkaar moeten houden. Die vielen van ellende bijna uit elkaar. Een teken dat het wel genoeg is zo.....
Eenmaal terug in het dorp hebben we een biertje gedronken op het terras met naast ons het standbeeld van Sir Edmund Hillary, die grote held hier in Nieuw Zeeland. In 1953 was hij de eerste die de top van de Mt. Everest bereikte....juist, de berg waar wij 2 maanden geleden tot 5545 meter hebben beklommen. En zo is de cirkel weer rond....
Morgen rijden we naar Christchurch. Daar slapen we dan 1 nachtje om overmorgen voor 4 dagen naar Sydney te vertrekken. En dan, na ruim 100 dagen, 750 wandelkilometers, 6300 kilometers op de weg en vier landen verder is het echt afgelopen. Tot slot staat er ons nog een helse reis te wachten (Sydney-tussenstop in Bangkok-overstappen in Dubai-Amsterdam.....ruim een dag zijn we dan onderweg). Eerst nog maar even genieten in Sydney.
Groetjes,
Daniel en Marjolein.
PS1: Klik hier voor de foto's van Mount Cook.
PS2: Klik hier voor nieuwe video's van de afgelopen weken in Fiordland
PS3: Voor de oud-ploeggenootjes van het tweede: gefeliciteerd met de eerste overwinning in de eerste klasse! We zijn trots op jullie!
PS4: Marjolein erkent haar meerdere en kroont Daniel tot scrabblekampioen van deze trip.
Hittegolf in Fiordland
Dag allen.
Tja, waar moeten we beginnen....De afgelopen anderhalve week hebben we weer veel gedaan en gezien, heel veel gezien. We zijn in Fiordland. Nieuw Zeeland is eigenlijk 1 groot hoogtepunt, maar
Fiordland is toch wel een hoogtepunt met hoofdletters geworden.
Eerst even wat info over Fiordland. Fiordland is een National Park en ligt in het zuidwesten van NZ. Fiorland heeft 2 belangrijke kenmerken. Als eerste natuurlijk de fjorden. Er zijn er 15 (of 14,
daar zijn ze nog over aan het ruziën). Slechts 2 van deze fjorden zijn redelijk eenvoudig te bezoeken. Wil je de rest zien, dan moet je een helikopter charteren. De fjorden worden hier sounds
genoemd. Een sound is een inham gevormd door water. Een fjord is gevormd door een gletsjer. Fiordland is in de laatste ijstijd gevormd door gletsjers. Eigenlijk zijn het dus geen sounds, maar ze
worden wel zo genoemd....vreemd volk die Kiwi's.
Het tweede kenmerk van Fiordland is regen, heeeeeeel veel regen. Er valt hier op sommige plekken meer dan 10 meter regen per jaar. Sinds wij in NZ zijn en het weerbericht goed in de gaten houden,
regent het in Fiorland bijna non stop. Het record van dit jaar staat op 600mm regen binnen 24 uur. Als het regent, ontstaan er overal gigantische watervallen die over de steile wanden naar beneden
denderen en voor overstromingen in de valleien zorgen waarbij complete bossen worden meegesleurd door het woeste water. Zonder regen zou Fiordland niet bestaan, zeggen ze dan hier dan in NZ. We
verblijven een lange tijd in Fiordland, namelijk 10 dagen, en vrezen toch wel een beetje voor het natte klimaat....
Dinsdag 4 januari zijn we uit Queenstown vertrokken naar Te Anau, het enige plaatsje van naam in Fiordland (woont bijna geen kip hier, logisch met al die regen...). Te Anau is eigenlijk de
toegangspoort tot Fiordland en ligt aan het Lake Te Anau, het op 1 na grootste meer van NZ. Vanuit Te Anau kun je naar de Milford Sound rijden, het enige Fjord dat per auto te bereiken is. Hierdoor
is het DE toeristische attractie van NZ. Elke zichzelf respecterende toerist gaat hier heen om een cruise te maken. De weg van Te Anau naar de Milford Sound is 120 kilometer lang en is de enige weg
in heel Fiorland. Deze weg wordt The Avenue Of Disapearing Mountains genoemd (drie keer raden waar die naam vandaan komt....). Er wordt geadviseerd om flink wat tijd uit te trekken voor deze 120km
omdat de omgeving prachtig is en er allerlei stops te maken zijn voor kleine wandelingen naar panoramische uitzichten over Fiordland. We hadden gepland om dit ergens halverwege ons verblijf in
Fiorland te doen, maar op 4 januari werd er mooi weer verspeeld (voor het eerst sinds weken....). Aangezien we niet gek zijn, besloten we dus extra vroeg uit Queenstown te vertrekken en naar de
Milford Sound te rijden ipv te stoppen zoals gepland in Te Anau (we konden onze geboekte cruise gelukkig nog omboeken).
Het werd een prachtige rit! Dwars door Fiordland met een strakblauwe lucht. Prachtige vergezichten, (besneeuwde) bergen, valleien en meren. Nieuw Zeeland zoals je het land ook in allerlei folders
en op plaatjes ziet. We genoten volop en maakten vele stops. Bij Milford Sound aangekomen bleek het daar toch iets bewolkt te zijn. Kleine teleurstelling omdat je daardoor niet de perfecte foto's
kon maken, maar toch nog wonderschoon! Milford Sound is een relatief klein fjord, maar heeft als kenmerk dat het een heel nauw fjord is met de hoogste en steilste wanden die loodrecht uit het water
rijzen (tot boven de 2000m), wat dus voor een fascinerend uitzicht zorgt. We genoten volop op tijdens de 2 uur durende cruise met Realjourneys door dit fjord. We voeren tot aan de Tasman Zee en zagen grote watervallen naar beneden denderen en natuurlijk kreeg ook
Marjolein haar zin....ja hoor, zeehondjes!
's Avonds laat kwamen we in Te Anau aan, aten we wat bij de lokale chinees en vielen we voldaan in slaap in ons Shakespeare House. De dag erop was een rustdag, we verkenden de omgeving en kochten
alvast wat spullen voor de Milford Track die we paar dagen later zouden gaan maken. Het was bewolkt en uiteraard ging het ook regenen....
Op donderdag 6 januari stond het andere fjord op het programma, de Doubtful Sound. Dit fjord is wat lastiger te bereiken. Je moet eerst met een boot een uur over een meer varen (Lake Manapuri), dan
met een bus over een speciaal doorvoor aangelegde gravelweg rijden naar het begin van het fjord. Doubtful Sound is een stuk groter en langer dan Milford Sound en je hebt dan ook wat meer tijd nodig
om dit fjord te kunnen verkennen. Eigenlijk is het niet in een dag te doen. Vandaar dat veel toeristen dit fjord links laten liggen en alleen naar de Milford Sound gaan. Daar varen de cruiseboten
op en neer (evenals de vliegtuigen en helikopters).
Dit is DE dag waar we al maanden naar uitkijken. We maken namelijk een overnight cruise met
Realjourneys. We blijven dus een nachtje slapen in het fjord! Vol spanning werden we die dag wakker. Helaas bleek het weer erg slecht te zijn. Zwaarbewolkt (je zag geen hand voor
ogen) en het regende natuurlijk. Een teleurstelling konden we toch niet onderdrukken. Een beetje sipjes reden we naar Manapuri waar de boot op ons stond te wachten om ons naar de overkant van het
meer te varen. Van dit meer hebben we dan ook niet veel gezien, net als de busrit naar de Doubtful Sound. Daar aangekomen werden we toch weer iets vrolijker. Het schip (de Fiordland Navigator) waar
we op verbleven was namelijk in 1 woord fantastisch! Het was een driemaster met prachtig ingerichte kamers. Een grote en ruime eetzaal, loungezaal en voldoende (overdekt) dek. Hier konden we ons
met gemak een dag vermaken, ondanks het slechte weer. Rond 14.30 uur meerden we af en begonnen we onze tocht door het fjord. De regen werd iets minder dus we konden gewoon buiten op het dek
genieten van de omgeving. Met alle wolken die in het fjord hingen was het een mysterieus gezicht, eigenlijk best mooi, we werden nog vrolijker. Na anderhalf uur varen en verse muffins werd de boot
stilgelegd. We mochten gaan kajakken! Een unieke kans om door een fjord te kajakken lieten we ons niet door de regen afnemen, dus hezen we ons in regenkleding en stapten we ieder een kajak in. Het
was super. Met een gids gingen we een uur op pad. Met de kajak konden we eenvoudig naar de vele watervallen kajakken om deze van dichtbij te bekijken, werkelijk geweldig was het om met je kajak aan
de voet van een waterval te komen, we lieten ons dan ook graag natregenen. Na dit avontuur was het tijd om te zwemmen. Vanaf de boot lekker bommetjes maken in het koude water, heerlijk! Toen we ons
op de boot hezen om ons warm aan te kleden merkten we dat het was gestopt met regenen en dat de wolken zich iets optrokken. Hierdoor konden we wat meer van dit prachtige fjord zien, een magisch
gezicht, helemaal blij waren we.
We werden opgewarmd met warme soep en versgebakken brood terwijl de motor weer werd gestart. In ruim een uur tijd voeren we richting de uitgang (of ingang, net hoe je het bekijkt) van de Doubtful
Sound. Op een gegeven moment moesten we goed met onze ogen knipperen. Heel is de verte zagen we een blauw vlekje aan de horizon. Dit blauwe vlekje werd steeds groter....was dit blauwe lucht? Dat
kan toch niet, het is hier zwaarbewolkt. Hoe dichter we bij de Tasman Zee kwamen, hoe groter het blauw werd....en ja hoor, het bleek blauwe lucht! Wat bleek nou. Op zee was het strakblauw! Terwijl
de wolken in het fjord hingen. Op open zee stonden we heerlijk in de zon en als we ons omdraaiden richting land zagen we donkere wolken! Een heel raar maar fantastisch gezicht. De ideale
omstandigheden om prachtige foto's te kunnen nemen, wat een ervaring. Moeder natuur op haar mooist! En natuurlijk werd Marjolein ook weer gelukkig gemaakt met een zeehondenkolonie! Toen we terug
het fjord ingingen, losten de wolken zich langzaam op boven ons, we namen de zon mee. Helemaal blij en gelukkig begonnen we dan ook aan het diner. En ook dat was overheerlijk. Een buffet met de
lekkerste dingen. En het toetje maakte het helmaal compleet. We konden kiezen uit vele taarten en vers fruit, hmmmm.
Na al dit moois was het tijd om te slapen. Het enige minpunt van de hele cruise. Je slaapt in 4-persoons kamers (2 stapelbedden) en we moesten de kamer delen met een Deens echtpaar. En natuurlijk
snurkte de man verschrikkelijk (nog erger dan Bas D. als ie teveel gezopen heeft). We hebben dan ook nauwelijks kunnen slapen....De volgende ochtend waren we dan ook vroeg wakker. Uiteraard was het
weer gaan regenen, maar dat mocht de pret niet drukken. Na het ontbijt was het dan gedaan, we meerden aan en werden weer terug naar de bewoonde wereld gebracht. Moe, maar met een grote glimlach
kwamen we weer terug in Te Anau, een fantastische ervaring rijker!
De dag erop (8 januari) werd een ingewikkelde dag. De dag erop zouden we beginnen met onze 4-daagse Milford Track die begint vlakbij Te Anau en eindigt bij de Milford Sound. Daar zouden we dan 2
nachten verblijven in de Milford Sound Lodge. We besloten om die dag met de auto opnieuw naar Milford Sound te rijden, daar de auto achter te laten bij de lodge, en met de bus terug te gaan naar Te
Anau. Dan stond onze auto al op de plek waar we onze track eindigen. Ook konden we dan al wat eten achterlaten in de koelkast daar. We moesten dus opnieuw over de Avenue Of The Disapearing
Mountains. Geen straf, want het was opnieuw stralend weer! Bloedheet en geen wolkje aan de lucht. We besloten dan ook om een kleine wandeling te maken (3 uur return). Doel was Key Summit. Een top
vanwaar je een uitzicht hebt op 3 verschillende valleien. Op de top aangekomen werden we getrakteerd op een mega-uitzicht. Geen straf om daar te moeten lunchen (boterham met pindakaas, we blijven
Hollanders natuurlijk). Bij de Milford Sound aangekomen was het nog steeds strakblauw en konden we dus nog wat mooie foto's maken, Daniel dus ook weer gelukkig.
Zondag 9 januari was het dan zover, de Milford Track stond op het programma. Een vierdaagse trektocht dwars door Fiordland. Volgens kenners de mooiste wandeling ter wereld. Het is dan ook verreweg
de populairste wandeling in NZ. Om de natuur te beschermen mogen slechts 40 mensen per dag beginnen aan de wandeling. Je moet dus ver van te voren boeken (dat hebben we 9 maanden geleden gedaan).
Je slaapt gedurende de trekking in slaapzalen en er is gas aanwezig om te koken. Je moet wel zelf keukengerei en eten meenemen. Douchen kan niet. De trek is geliefd maar ook gevreesd. Dit vanwege
het beestachtige weer. Het is geen pretje om in de stromende regen te moeten lopen. Ook moet je talloze keren een rivier oversteken. Van mensen hoorden we dat je vorige week tot je middel dwars
door wildstromende rivieren moest lopen. Niemand die we spraken had de zon gezien. De kans dat je de Milford Track zonder een dag regen af kan leggen is net zo groot als de kans dat Feijenoord ooit
weer landskampioen wordt (hehehe...). We waren dus op het ergste voorbereid.
De dag begon zoals die de dag ervoor geëindigd was, namelijk heet een zonnig. We prezen ons gelukkig. Met de boot werden we over Lake Te Anau naar het beginpunt van de trek gebracht. De eerste dag
stelde niet veel voor. Slechts 5km lopen naar de hut. Gelukkig maar, want onze tassen waren loodzwaar. De eerste 5km waren al geweldig. Je loopt langs de kraakheldere Clinton rivier (je kon de
forellen en alen zien zwemmen) de Clinton Vallei in. Een schitterende tocht. Bij de Clinton hut aangekomen hadden we alle tijd om heerlijk langs de rivier in het zonnetje te zitten, te zwemmen en
badderen in de rivier en te springen van rotsen (de favoriete bezigheid van Daniel). Iedereen was gelukkig, mooi weer op de Milford Track!
Uiteraard nauwelijks geslapen die nacht. Oorzaak: Snurkers! De volgende ochtend opnieuw een twinkeling in onze ogen. Opnieuw mooi weer (al de derde dag dat we geen wolk zien)! En bloedheet ook. Die
dag zou de heetste dag in Fiordland worden dit seizoen (31 graden, een unicum!!). De wandeling van vandaag was 16 km naar het einde van de Clinton Vallei. Erg zwaar vanwege de hitte en de zware
tassen, maar opnieuw geweldig mooi. We snappen waarom dit de mooiste wandeling ter wereld wordt genoemd. Of dat zo is weten we niet, we hebben al heel wat moois van de wereld gezien, maar mooi is
ie zeker. Opnieuw slapen we aan de rivier dus in de middag konden we weer zonnen en zwemmen (wel ijskoud water...komt van smeltende gletsjers).
De volgende dag zou de zwaarste moeten zijn. 14 km lopen met een beklimming van de Mackinnon Pas en een afdaling naar de Mackinnon vallei. Maar aangezien onze tassen al minder zwaar werden en we
nog Nepalees-fit zijn, was het makkelijk te doen voor ons. De dag begon met laaghangende bewolking (zouden we dan de gevreesde regen krijgen?). De beklimming van de pas begon direct. Hoe hoger we
kwamen des te slechter het zicht werd. Op een gegeven moment zagen we bijna niks meer. Toch hoorden we helikopters vlak boven ons heen en weer vliegen. Erg vreemd, want met dit zicht is dat
levensgevaarlijk. We vermoedden dat we in dichte mist liepen en dat het boven mooi moest zijn. En we kregen gelijk...Op de pas aangekomen waren we getuige van een werkelijk fenomenaal schouwspel en
uitzicht. We waren boven de wolken! Aan de ene kant zagen we de Clinton Vallei bedekt met een wolkendek. We zagen hoe de wolken zich tegen de rand van de pas kapotsloegen, briljant! En aan de
andere kant de onbewolkte Mackinnon Vallei en voor ons hoge bergen met nog wat resten sneeuw op de toppen. Een magisch uitzicht, cadeautje van moeder natuur.
Na te hebben genoten van het uitzicht zijn we aan de afdaling begonnen. Vlak voor onze hut hadden we de keuze om een side trip van anderhalf uur te maken naar de Sutherland Falls. De op 1 na
hoogste waterval van het zuidelijk halfrond, 580 meter hoog. Dit moesten we natuurlijk zien. En het was de omweg meer dan waard. Wat een ding, wat een water en wat een kracht! Pijn in je nek kreeg
je er van. Bij de hut aangekomen was het weer tijd voor de gebruikelijke zonuurtjes van Marjolein en de bommetjes van Daniel. We konden niet geloven dat dit al de vierde zonovergoten dag in
Fiordland was. Volgens de beheerder van onze hut was dit echt ongekend uniek.
De volgende dag was de langste dag (18km) maar wel de makkelijkste. Een vlakke wandeling naar het eindpunt van de Mackinnon vallei en het begin van de Milford Sound. Het was ook de minst mooie
wandeling aangezien we alleen maar door het regenwoud liepen (ook mooi hoor). We vonden het dan ook niet erg dat het bewolkt was. Maar dus opnieuw geen regen! De hele Milford Track hebben we dus
geen druppel gevoeld! Wat een extreem geluk! Zou dit ons huwelijkscadeau van de weergoden zijn? Bij de Milford Sound aangekomen werd het weer lekker heet en zonnig, onbegrijpelijk. En er stond ons
nog een verrassing te wachten. We hadden een chalet bij de Milford
Sound Lodge gereserveerd. De duurste 2 nachten van onze hele reis dus we hadden hoge verwachtingen. En die zijn volkomen waargemaakt! We zitten op een werkelijk schitterende
locatie in een prachtig chalet met alle luxe voorzien. Een grote kamer met loungebank, kingsize bed, bad en kitchenette. En het uitzicht is onbetaalbaar. We zitten aan een rivier en kijken uit op
het begin van de Milford Sound. Hier kunnen we heerlijk uitrusten van de trek!
Vandaag, donderdag 13 januari, is het opnieuw zonnig en geen wolkje aan de lucht. Het wordt saai! We hebben een heerlijke rustdag. Alle tijd om dit verhaal te schrijven. Vanmiddag gaan we opnieuw
een cruise maken op de Milford Sound, gewoon voor de fun en om nog mooiere foto's te kunnen maken. Morgen vertrekken we uit Fiordland en gaan we naar onze laatste bestemming. We gaan opnieuw naar
Mount Cook National Park. Daar zijn we al eerder geweest (de Franz Josef en Fox gletsjers), maar nu gaan we naar de andere kant om daar de laatste dagen in NZ te spenderen......
Nu vragen jullie je natuurlijk na zo'n lang verhaal af wat de moraal van dit verhaal is. Nou dat zullen we je vertellen. De moraal van dit verhaal: Ben je een kakkerlak met
zelfmoordneigingen? Niet doen! Er is nog hoop!
Groetjes,
Daniel en Marjolein
PS1: Excuses voor het vele gebruik van woorden als super, fantastisch, fenomenaal, geweldig en prachtig. Maar dat is het nou eenmaal hier.
PS2: Tussenstand scrabble. Marjolein-Daniel: 8-18
PS3: Klik hier voor de video's van de Doubtful Sound. De andere video's volgen later, we hebben er
miljoenen en die moeten nog uitgezocht worden
PS4: Klik hier voor de foto's van de Avenue Of The Disapearing Mountains
PS5: Klik hier voor de foto's van de Milford Sound
PS6: Klik hier voor de foto's van de Doubtful Sound
PS7: Klik hier voor de foto's van de Milford Track
PS8: Daniel is depressief, over precies een maand wordt hij 30!
We gaan weer de bergen in....
Dag Allen.
Hier een kort berichtje van ons. We zijn inmiddels in Fiordland aangekomen en hebben al weer heel wat beleefd. We hebben alleen geen tijd om er uitgebreid over te vertellen. Morgen vertrekken we voor 4 dagen de wildernis in. We gaan namelijk de tocht der tochten maken in Nieuw Zeeland, de Milford Track. Slechts 40 personen per dag mogen de trektocht starten, dus we prijzen ons gelukkig dat wij tot hen behoren (we hebben bijna een jaar van te voren geboekt). Iedereen die we spreken is jaloers op ons. Hopelijk dat het weer meewerkt, we zijn immers in het meest regenachtige gebied van Nieuw Zeeland (en ter wereld).
De afgelopen dagen hebben we de fjords verkend. Er zijn er hier 15, maar slechts 2 zijn er een beetje toegankelijk. Die hebben we dan ook gedaan. We hebben een tocht op de Milford Sound gedaan van 2 uur en we hebben een overnight cruise gedaan op de Doubtful Sound. Ons absolute hoogtepunt tot nu toe in Nieuw Zeeland. In onze volgende post zullen we er uitgebreid over vertellen.
Tot over een kleine week, dan volgen er meer verhalen en foto's.
Groet,
Daniel en Marjolein
Nieuwe video's
Prachtige dagen in Queenstown en omgeving
Dag allen!
Alweer ruim een week geleden was onze laatste post, dat betekent....update time!
First of all; HAPPY NEW YEAR!! Hopelijk was het een geslaagde jaarwisseling in Nederland. Bedankt voor alle lieve berichten op de site, de mails en smsjes! Vanuit Nieuw Zeeland wensen we jullie alle goeds toe voor 2011. Als 2011 voor ons maar half zo geslaagd wordt als 2010, dan zijn we al zielsgelukkig. Want wat was 2010 een feestjaar......
De afgelopen week hebben we weer erg veel gezien en gedaan. Het blijft fantastisch en we blijven ons nog steeds verbazen over de schitterende en afwisselende natuur. En het weer is ook hetzelfde gebleven. De grote, wijze Sebas heeft gelijk gekregen. Een zeehondje maakt nog geen zomer. En na regen komt zonneschijn (helaas dat er daarna weer regen komt, dat wordt er even niet bij vermeld...)
De laatste post van ons was op eerste kerstdag (vorige week zaterdag), toen we in Fox Glacier verbleven. De dag begon met een kerstontbijt in onze B&B. Kleine tegenvaller was dat Daniel naast een Rotterdamse kakkerlak kwam te zitten. Maar aangezien het er in 010 nog veel slechter aan toe gaat dan in Amsterdam kon hij een kleine glimlach toch niet onderdrukken. Het regende niet, maar het was wel grotendeels zwaarbewolkt. We besloten om de Fox gletsjer te bezoeken (de dagen ervoor hadden we broer Franz Josef gletsjer al uitgebreid bezocht, zie vorige post). De toegangsweg was vanwege lawinegevaar als gevolg van de vele regenval de afgelopen dagen gesloten, maar scheen nu weer open te zijn. Helaas was de gletser alleen van een afstand te bekijken. Alle wandelpaden waren nog steeds gesloten vanwege lawine- en overstromingsgevaar. Toch hadden we een mooi uitzicht op de grote ijsmassa die zich door het bos een weg naar beneden baande.
Omdat alles in Fox Glacier met Kerst gesloten was, waren we gedwongen om in het enige hotel een Kerstbuffet te nuttigen. Er was al maanden geleden voor ons gereserveerd, dus we hadden een plekje. We hadden geen idee wat we moesten verwachten.....het werd een vreemde avond. Om 19.30 arriveerden we in het hotel-restaurant waar iedereen in een grote, ongezellig ingerichte zaal een papieren kroontje op zijn hoofd had! Het zag er niet uit, dus dat sloegen we maar af. Het buffet was best te doen, maar toen we na 45 minuten om ons heen keken, bleek de hel zaal al half leeg te zijn en na een uur zat er niemand meer! Allemaal foetsie. Alleen naast ons zat een Australisch stel dat net als ons niet in het hotel verbleef. Ook zij keken met verbazing om zich heen. We raakten aan de praat en uiteindelijk werd het toch nog erg gezellig.....
De volgende dag was het tijd om Fox Glacier te verlaten. Volgende bestemming was Kinloch. Kinloch is gelegen aan het einde van Lake Wakapitu, het op twee na grootste meer van NZ (wel met het meeste volume en het langste). Ook Queenstown, de populairste toeristenbestemming in NZ is eraan gelegen. Kinloch is eigenlijk geel plaatsje; er staat 1 huis en 1 lodge (de Kinloch Lodge). En in die lodge slapen wij. Vanuit Kinloch starten veel populaire en schitterende wandelingen in de achterliggende bergen. Tijdens de rit naar Kinloch hebben we niet veel meer gezien dan regen, regen en regen....Bij onze lodge aangekomen werd het droog, en bleken we op opnieuw op een schitterende locatie aangekomen te zijn.
De dag erop (vorige week maandag) was het bewolkt, maar droog. We besloten een stukje van de Caples Track te doen. Na 30 minuten lopen, kwamen we in een prachtige vallei terecht, maar lang konden er niet van genieten; het begon voor de verandering maar weer eens te regenen, en te regenen en te regenen......36 lang, onafgebroken!! De dag erop zouden we de Dart River Safari doen, maar die werd vanwege het hoge water dus afgelast. Gelukkig konden we die omboeken naar 1 januari aangezien we dan in Queenstown zouden zijn en dat ligt op slechts een uur rijden. Omdat we niet nog een dag in Kinloch opgesloten wilden zijn, zijn we naar Queenstown gereden om de stad te verkennen. Die bleek vol met chagrijnige toeristen te zitten omdat alle activiteiten in de omgeving waren afgelast.
Dinsdag werden we vrolijk wakker, want....de zon scheen! En hoe, geen wolkje aan de lucht, wat een fantastisch uitzicht op het meer en de bergen om ons heen, alsof we in een andere wereld terecht waren gekomen. We besloten om een klein ommetje (slechts 25 km dit keer) te gaan lopen, namelijk een deel van de Routeburn track . Nieuw Zeeland heeft 9 Great Walks (de 9 mooiste wandelingen) en de Routeburn is daar 1 van. Een toonaangevende wandelorganisatie heeft deze wandeling zelfs in de top 10 mooiste tochten ter wereld opgenomen. Een aantal van de 9 Great Walks hebben we al (deels) gedaan. Namelijk de Tongariro Crossing, de Whanganui River (eigenlijk geen lopen maar kanoën) en de Abel Tasman Coastal Walk. De Routeburn is 32 km lang en men doet er normaal 3 dagen over. Je loopt eerst een pas op, om vervolgens weer aan de andere kant naar beneden te lopen. Om van het eindpunt (vlakbij de Milford Sound waar we nog heen gaan) naar het beginpunt te rijden, gaat je 350 km kosten! Ons doel van vandaag was om de pas te halen. Het werd een prachtige dag! Geen wolken, alleen maar zon. We vonden dat we dat na al die regen van de afgelopen week wel verdiend hadden. De wandeling was ook schitterend. Eerst door bos en vervolgens door een alpinelandschap met fantastische uitzichten op valleien, watervallen, wildstromende rivieren en besneeuwde bergtoppen. Onze wandelskills waren we nog niet verloren, want we schoten omhoog en binnen no-time hadden we de pas bereikt en kwamen we tot de conclusie dat we de hele track wel in een dag hadden kunnen lopen (alleen terug naar Kinloch zou een probleem worden dan).
De dag erop hebben we Kinloch verlaten en zijn we opnieuw naar Queenstown gereden. Nu om daar 5 nachten te verblijven. Queenstown is de outdoor-hoofdstad van NZ. Vanuit hier zijn allerlei trips te maken. Denk aan jetboaten, raften, mountainbiken, paragliding, skydiven, paardrijden, bungyjumpen, jeepsafaris, noem maar op. Alles is hier mogelijk. Vandaar dat het hier in de zomer volgepakt is met jongeren. Voornamelijk uit Australië. Daar zijn ze in NZ niet zo blij mee omdat ze voor veel overlast zorgen (dronken!!). In NZ hebben ze het niet zo op Aussies. 30 jaar geleden hebben ze een belangrijke cricketwedstrijd verloren door een gemene actie van de Australiërs en sindsdien is het oorlog! Ze worden dan ook steevast in elke tour die we doen door de gidsen in de maling genomen, wat altijd een komisch tafereel is.
Voordat we naar Queenstown reden zijn we eerst naar Arrowtown gereden. Vroeger is dit stadje gesticht door de goudzoekers. Nu er geen goud meer is, is het een toeristenplaatsje geworden. Het was opnieuw heerlijk zonnig dus we hebben daar lekker rondgewandeld, terrasje gescoord en een groot ijsje gegeten om vervolgens naar Queenstown te rijden.
Afgelopen donderdag was het oudejaarsdag, een rustdag voor ons. Doel was om een restaurant te zoeken om daar 's avonds te dineren. Dat bleek nog niet zo gemakkelijk omdat alles al gereserveerd was. Uiteindelijk vonden we een gezellige pub waar het niet mogelijk was om te reserveren, zij deden het volgens het gewoon- komen-neem-een-biertje--en-wachten -op-een-tafel-principe. Na een heerlijk maaltijd zijn we naar de kade gelopen. De place to be tijdens oudejaarsavond. Er was van alles georganiseerd. Eettentjes, Dj's en bands. Erg gezellig allemaal. Wat opviel waren de vele jongeren (vooral meiden) uit Australië en NZ, teenies genoemd hier. Een prototype teenie; veel en veel te dik, veel en veel te kort jurkje, verschrikkelijk dronken en extreem lelijk! De ultieme prooi voor Pieter V. dus (geintje Piet, hehe). We verdenken Engeland er dan ook van dat ze hier deze eilanden gekoloniseerd hebben met als doel hun allerlelijkste mensen naar toe te verbannen. ....of gaan we nu iets te ver...?
Maar goed, het werd een geslaagd Oud&Nieuw. De band die optrad was geweldig. Oude meuk als Bryan Adams, U2, The Police en the Stones werd perfect gespeeld. Het laatste nummer vlak voor 12 uur was Time Of Your Life van Greenday . Voor de droeftoeters uit Spanje; het laatste nummer op de DVD. In Nederland een onbekend nummer, maar hier werd het tot onze grote verbazing uit volle borst meegezongen, wat bij ons toch wel een kippe(n?)velmomentje bezorgde. Na het prachtige vuurwerk op het meer zijn we op tijd weer naar huis gegaan (dwars door de kotsende tieners) want om 6.30 uur zou de wekker weer gaan. Op het programma stond de eerder afgelaste Dart River Funyak Safari. Van veel slapen kwam het niet omdat we de hele tijd wakker gesmst werden door onze vrienden in Nederland (nog bedankt!).....En nee, de telefoon kon niet uit, want die dient als wekker.
Paar uur later stonden we dus al klaar voor de Dart River. Dit is een brede rivier die stroomt in een werkelijk schitterende vallei omgeven door hoge witte toppen en staat dan ook terecht op de Werelderfgoedlijst. Dat vinden niet alleen wij, maar ook veel filmmakers. Niet alleen veel scènes uit Lord of the Rings zijn hier opgenomen maar ook films als Narnia, King Kong en X-Men. Voor de LOTR-freaks onder jullie: De Dartvallei is gebruikt als achtergronddecor van Isengard (waar Sauruman woont). Ook hebben we Lothlorien gezien (het grote bos waar Galadriel woont) en zijn we langs Amon Hen gereden (het bos waar Merijn en Pepijn worden ontvoerd door Orks en waar Boromir werd gedood).
En wat hadden we een mazzel. Het was weer prachtig weer, geen wolkje aan de lucht. De Dart ligt slechts 30 km van de kust en dus eigenlijk in Fjordland (waar 13 meter regen per jaar valt!). Volgens onze gids gebeurt het zelden dat het strakblauw is. Als kinderen zo blij waren we.....De trip bestond eerst uit 35km jetboaten de vallei in. Met grote snelheid zweefden we over de Dart, dwars door Isengard! En machtig gezicht. De rivier is laag, soms 10 centimeter diep, maar erg breed en heeft vele vertakkingen. Ideaal voor scherpe bochten en 360 graden spins. Na een uur genieten van de omgeving werden we aan de waterkant afgezet en stond deel 2 op het programma, funkayakken! Met een opblaasbare kano werden we geacht 15 km terug te kanoën. Niet moeilijk, wel prachtig! We konden ons rustig af laten zakken en genieten van de natuur. Halverwege was een kleine, smalle kloof waar een andere rivier zich voegde bij de Dart met prachtig groen water waar we in konden kanoën, een unieke ervaring. Na de lunch gingen we weer verder in onze kano om vervolgens met een jeepachtige bus teruggebracht te worden. Doodmoe arriveerden we in Queenstown. We ploften in bed en vielen als een blok in slaap.
Vandaag werden we pas om 10.00 uur wakker, heerlijk uitgeslapen. Het is een bijzondere dag voor ons. Precies een half jaar geleden (2 juli) vond er een unieke gebeurtenis plaats die we ons nog lang zullen herinneren....We versloegen Brazilië (lalalalalala) op het WK!!! Ook was het de heetste dag van deze eeuw, 35.5 graden! Daarnaast was er nog iets van een klein feestje...daar weten we nog vaag iets van....geen idee meer wat het was.
Op het middagprogramma stond raften op de Shotoverrivier. Een prachtige rivier dwars door een diepe kloof (Skippers Canyon). We werden dus omgeven door hoge rotsen. Zo zijn we langs de plek gevaren waar Arwen haar toverspreuk uitspraak om de Zwarte Ruiters van zich af te schudden door de rivier te laten kolken . ‘If you want him, come and claim him...'(voor de LOTR-freaks was dit). Het werd een vermakelijke middag. In Nepal (wat is dat lang geleden) hadden we ook al geraft. Vergeleken met de Seti in Pokhara was de Shotover een kalm stromend beekje. Toch waren er een paar goede grade 4 rapids die voor de nodige spanning zorgden. Marjolein vond het prachtig, ze kon nu eindelijk genieten van het raften zonder haar ogen dichtgeknepen te houden zoals in Nepal. Dat was een kolkende watermassa waar geen eind aan kwam. Hoogtepunt hier was een donkere tunnel van 100 meter die uitmondde in een wilde grade 5 rapid (waterval)! Na anderhalf uur was het gedaan met de pret en werden we terug naar Queenstown gebracht.
Morgen zijn we nog een dag naar Queenstown en dan vertrekken naar Fjordland. Het woord spreekt voor zich, we gaan naar de Fjorden voor nieuwe avonturen. In onze volgende post daarover meer.....
Groetjes,
Daniel en Marjolein
PS 1: Klik hier voor de foto's van Kinloch en omgeving
PS 2: Klik hier voor de foto's van de Dart River Safari
PS 3: Om te laten zien hoe snel het weer hier kan veranderen hebben we 2 foto's geplaatst van Lake Wakatipu genomen op dezelfde dag, op dezelfde plaats....we hangen er een prijsvraag aan: Zoek de verschillen. Degene met de meeste verschillen wint een prijs......Klik hier om op de fotopagina te komen, klik vervolgens op prijsvraag
PS 4: Tussenstand scrabble: 13-8 in het voordeel van Daniel
PS 5: Het kan zijn dat het uploaden van foto's niet goed werkt en dan niet alles geplaatst is zo...we proberen het anders morgen nog een keer...
PS 5: Nieuwe video's volgen zo snel mogelijk