Dag allen.

Even een update vanuit Wellington, waar we gistermiddag zijn aangekomen. Er is hier snel internet, dus dat geeft ons de mogelijkheid om de site up te daten met wat foto's en video's.

De afgelopen dagen zijn we in het Whanganui National Park geweest. Hier stroomt de Whanganui River door heen. Voor degenen die zich afvragen waar al die rare namen vandaan komen; Dat zijn de namen die de Maori (oorspronkelijke bewoners van NZ) aan alle bergen/rivieren en dorpen hebben gegeven. Alleen de grotere steden hebben Engelse namen. Die hebben de Engelsen voor het gemak veranderd. Nu is er een wet dat dat nu niet meer mag. De Maori-namen mogen niet meer veranderd worden. Zo krijgen we dus te maken met namen die onmogelijk zijn om uit te spreken. Zo zijn we bijvoorbeeld door het Whakarewarewa Forest gereden. Maar het kan nog gekker. De langste plaatsnaam ter wereld is hier in NZ namelijk, Taumatawhakatangihagakoauauotamateaturipukakapikimaungahoronukoupokaiwhenuakitanatahu (hopelijk ben ik niets vergeten). Eigenlijk is het geen plaats, maar een naam van een heuvel waar een boerderij op staat. De naam beschrijft de omgeving. Vandaar dat men in Wales hierover klaagt. Want zij hebben Llanfairpwllgwyngyllgogerychwyrndrobwllllantysiliogogogoch, wat volgens hun wel een plaats is. Waar ze het wel over eens zijn is dat de Nieuw Zeelanders de plaats hebben met de meeste klinkers heeft en die in Wales de meeste medeklinkers.

Genoeg geleuterd, terug naar de Whanganui. De rivier is perfect om op te kanoën vanwege het feit dat je dwars door de wildernis vaart en weinig last hebt van wegen/dorpen. Slechts een klein gedeelte is bewoond en bereikbaar via de River Road. Wij sliepen aan die River Road in de Rivertime Lodge. Eigenlijk is het geen lodge maar een huis! We hadden het helemaal voor ons zelf. Een grote woonkamer, keuken, 2 badkamers en 3 slaapkamers! Het zag er uit alsof we in de jaren 60/70 waren, maar goed (voor de familie De Jong: het deed ons denken aan het huis van oma in Leersum). Het was weer fijn om een eigen keuken te hebben. Konden we zelf koken (= leuker en goedkoper). Het enige nadeel was dat we dan zelf moesten afwassen. Voor de jeugdige lezers onder ons moeten we dat even uitleggen. In plaats van je vuile borden en pannen in een machine te stoppen, die ze schoon maakt, moet je zelf met water, afwasmiddel en afwasborstel (soort van WC borsten) zelf de borden schoonmaken en afdrogen. Erg he?

De eerste dag (afgelopen maandag), hebben we de Atene Skyline Track gedaan. Een bijna 20 km lange wandeling door dichtbegroeid bos. Op het hoogste punt zouden we een uitzicht moeten hebben over een groot gedeelte van het Noordereiland inclusief de Tasman Zee,Mt. Taranaki en Mt. Ruapehu, maar helaas was het te bewolkt. Alleen Mt. Ruapehu konden we tussen de wolken door een klein beetje zien. Het was best een pittige wandeling (veel stijgen en dalen). Toch bleek dat we na Nepal nog niet al onze krachten verloren hebben. Normaal staat er 8 uur voor deze wandeling. Wij klaarden de klus in 5 uur, wat tot verbazing leidde bij de lokale bevolking.

De volgende dag stond er weer een excursie op ons te wachten. We zijn hier natuurlijk voor de rivier, dus die willen we zien ook. In de vroege ochtend zijn we naar Piripiki gereden. In dit plaatsje eindigt de River Road en verdwijnt de Whanganui in de wildernis. Hier stond een jetboat op ons te wachten. Bij Whanganui River Adventures hadden we namelijk de One Day Adventure Tour geboekt. Deze trip bestaat uit 3 delen. Eerst gingen we met de jetboat 32 km de rivier op. Een fantastische ervaring. Een jetboat is een mix tussen een speedboot en een hovercraft. Je vliegt als het ware peilsnel over het water, werkelijk super. We keken onze ogen uit, want de natuur was prachtig. De rivier baande zich een weg door donkere bossen, gorges , hoge rotsen en kliffen, werkelijk uniek (Voor de familie De Jong: de Tarn in Frankrijk is er niets bij...). Het was zwaar bewolkt, maar dat pakte nu juist goed uit, want de laaghangende mist en wolken zorgden voor een mystieke sfeer. Af en toe stopten we voor het maken van foto's en wat uitleg over de omgeving. Ook gooide onze piloot/kapitein er af en toe een 360 spin tegenaan! Na een uur varen stapten we midden in de wildernis uit voor deel 2 van de excursie. Op 3 km lopen door de Nieuw Zeelandse jungle ligt namelijk de Bridge to Nowhere. Een in 1935 gebouwde brug over een zijrivier, midden in het bos, die werkelijk nergens toe leidt. Begin vorige eeuw had de overheid het plan om het gebied bewoonbaar te maken door daar ex-soldaten uit WO1 als boeren te laten werken. De brug maakte onderdeel uit van het plan om er wegen e.d. aan te leggen. Maar omdat het land erg onvruchtbaar bleek te zijn, heeft iedereen het gebied verlaten. De brug was dus voor niets gebouwd en staat nu werkelijk in de middle of nowhere.

Op de brug hebben we geluncht en daarna zijn we weer terug gelopen naar de boot voor deel 3. We zijn een stuk terug gevaren en 10 km voor Piripiki zijn we afgezet op een klein strandje. Daar lag een kano op ons te wachten. Het laatste gedeelte mochten we namelijk zelf terugkanoën! Dat leek ons wel leuk omdat we dat nog niet gedaan hadden en zo konden we wat langer van de natuur genieten. Het was nog niet zo makkelijk aangezien we wat verraderlijke stroomversnellingen moesten trotseren. En ook begon het de laatste kilometers hard te regenen en zelfs te onweren. Kletsnat kwamen we in Piripiki aan waar we ons in droge en warme kleren konden hijsen. Ondanks dat was het weer een superervaring!

Wat een mindere ervaring is, is het volgende. Deze vakantie hebben we veel bijzondere dingen gedaan en gezien. De hoogste berg ter wereld, onze langste wandeling ooit, het hoogste gebouw, grootste winkelcentrum en fontein, grootste warmwaterbron- en meer ter wereld. Heeft Marjolein voor het eerst in haar leven een vis gevangen en gekanood enz enz. Ook Daniel heeft een bijzondere primeur mogen ervaren: Zijn eerste muggenbult ooit!!! In Whanganui stikt het van de muggen en ze zijn dol op hem! Het regenwoud in Sumatra, het ZKC-veld, geen probleem, maar de Nieuw Zeelandse mug is andere koek. En wat is het verschrikkelijk! Wat een jeuk, niet normaal! Waarom is hier nog niets tegen uitgevonden?? Gescheurde enkelbanden, amandeloperatie, galblaasoperatie....allemaal peanuts vergeleken bij die oneindige en intense jeuk! Hier in Wellington hebben we dan ook meteen een drogist opgekocht om allerlei zalfjes te kopen...maar veel helpt het niet. Mocht iemand tips hebben....we horen het graag!

We zijn dus nu in Wellington. Gister en vandaag hebben we de stad verkend. Morgen vertrekt de boot naar het Zuidereiland. De eerste 5 dagen zijn we in het Abel Tasman National Park, dat aan de kust ligt, te vinden. De weersvoorspellingen geven wisselvallig weer aan, hopelijk is er ruimte om lekker op het strand uit te rusten...

Succes met alle kerstinkopen! Nog even doorwerken en jullie hebben ook vakantie....

Groetjes,

Daniel en Marjolein.

Klik hier voor de foto's van Mt. Taranaki en omgeving, die waren we nog verschuldigd.

Klik hier voor de foto's van Whanganui National Park.

Klik hier voor nieuwe video's van de afgelopen 2 weken!

PS 1: Tussenstand Scrabble: Marjolein - Daniel: 3-8

PS 2: Vanavond lekker Home Alone 2 kijken