Namaste!

We zijn weer terug in Namche, iets eerder dan gepland (leg ik later uit) en…..we hebben op de top van de Kala Pattar (5545m) gestaan!!! Het was werkelijk fantastisch!

Vier dagen geleden zijn we uit Dingboche (4410m) vertrokken naar Lobuche (4930m). Het was een prachtige maar zware wandeling dwars door het hooggebergte. Rond het middaguur kwamen we in Lobuche aan. Vanaf hier zouden we de dag erop de Kala Pattar gaan beklimmen. Je kon merken dat we hoog waren. Veel mensen waren ziek, moesten overgeven of wisten niet meer wat voor en achter was. We hebben dan ook tweemaal meegemaakt dat iemand vanwege ernstige hoogteziekte met een helikopter werd geëvacueerd. Ook zagen we dat veel mensen terugkeerden naar lagergelegen gebied. De rest van de dag hebben we vooral uitgerust. Dat ging vrij lastig omdat we al snel in de wolken zaten en het ijskoud werd. We besloten dan ook om vroeg ons bed in te gaan (6 uur) aangezien onze slaapzak de enige warme plek was.

De volgende ochtend ging om 3.30 uur de wekker en na een warme kop thee stonden we buiten in het pikkedonker en in de vrieskou (ca -15). Met z’n vieren (Marjolein, Daniel, gids en drager) liepen we in colonne door het donker naar Gorak Shep (5100m). Dit is het oude Mt. Everest basiskamp en het ligt aan de voet van de Kala Pattar. Veel van de omgeving konden we niet zien vanwege de duisternis, maar als we omhoog keken zagen we de mooiste sterrenhemel die we ooit hebben gezien, aangezien er geen enkel kunstmatig licht in de buurt was. Om 6 uur kwamen we in Gorak Shep aan. Daar hebben we een ontbijt genomen en om 6.45 uur begon de beklimming van de Kala Pattar. Het was 420 meter omhoog klauteren. Normaal doen we hier een klein uur over, maar op deze hoogte is dat andere koek. Hier is 50% minder zuurstof in de lucht aanwezig dan op zeeniveau. Met name Daniel ging happend naar adem omhoog. Marjolein scheen helemaal nergens last van te hebben want die snelde omhoog , iedereen versteld achterlatend. We stelden vast dat ze met gemak door had kunnen lopen naar de top van de Everest. Na anderhalf uur ploeteren bereikten we de top . En wat we daar zagen is niet te omschrijven (gelukkig hebben we de foto’s nog). We zagen een wereld vol gletsjers, sneeuw en ijs. En we stonden oog in oog met de hoogste berg ter wereld, vlak voor onze neus. Ruim een uur lang hebben we foto’s genomen, video’s gemaakt en genoten van het uitzicht. Daarna was het tijd om weer af te dalen. Tijdens de tocht terug zagen we wat we op de heenweg hadden gemist. We hebben de hele tijd langs de Khumbu gletsjer gelopen. Een kilometerslang gevaarte van steen en ijs, schitterend!

Op de terugweg kreeg Daniel behoorlijke hoofdpijn en was het dus zaak om snel terug te keren naar Lobuche. Na veel drinken en wat aspirientjes ging het weer wat beter.

We hebben terug in Lobuche een belangrijke beslissing moeten nemen. Volgens ons programma zouden we de dagen erop de Cho La pas overgaan en ook nog de Gokyo Ri (beiden 5400m) beklimmen. Dat houd in dat we nog eens 3 dagen boven de 4500m moeten slapen. Met name Daniel zag dat niet zo zitten. De laatste dagen had hij door de hoogte nauwelijks geslapen. Niet vanwege hoofdpijn, maar vanwege een zeer hoge hartslag. Dit maakt het haast onmogelijk om goed te slapen (behalve bij Marjolein natuurlijk….). Een nog groter probleem was het eten……dat lukte niet op deze hoogte. Het is een bekend verschijnsel dat je eetlust kan verdwijnen op grote hoogte, en dat gebeurde ook bij Daniel. In de Death Zone (boven de 8000m) verbrand je per dag zo’n 30 Big Macs. Op 5500 meter zullen dat er dus ook best veel zijn, maar Daniel kreeg maar met moeite een half bordje aardappelen naar binnen.

Uiteindelijk hebben we besloten om niet de Cho La pas over te gaan maar dezelfde weg terug te gaan naar Namche. Puur uit preventie. Het risico om zo slap als een vaatdoek in Kathmandu aan te komen wilden we niet nemen. We willen namelijk in Nieuw Zeeland ook nog leuke dingen doen. Ons hoofddoel, de Kala Pattar was bereikt en daar zijn we al supertrots op! We hebben gezien wat de hoogte met een mens kan doen en het leek ons verstandig om af te dalen. Marjolein vond het natuurlijk wel jammer, want superwoman (zoals ze hier wordt genoemd) had het makkelijk gelukt. Toch was ze ook wel een beetje blij, want ze werd gek van de kou!

We zijn dus nu in Namche. Wat we gaan doen weten we nog niet. Het weer is hier omgeslagen. Al 5 dagen gaan er geen vluchten naar Kathmandu. We horen de 21^ste te vliegen. De weersvoorspellingen geven wel een verbetering aan, maar gerust zijn we er niet op. Misschien besluiten we wel om helemaal terug te lopen naar Jirri, waar de weg is. Dat moet dan wel sneller dan op de heenweg (4 ipv 8 dagen), want de 24^ste vertekken we naar Dubai. We zijn er nog niet uit. In onze volgende post zullen jullie ongetwijfeld lezen wat het geworden is….

Groetjes,

Daniel en Marjolein

PS1: We proberen nu wat foto's up te loaden, maar gaat niet al te snel. Kijk bij foto's wat er gelukt is.....

PS2: video’s volgen later

PS3: Sinds we weg zijn loopt Ajax te prutsen….hoe kan dat?