Namaste!

Hier een kort bericht van ons vanuit Namche Bazaar, waar ze tot onze verbazing internet hebben.

10 dagen geleden zijn we gestart met onze trekking. Het begon met een 10 uur durende busreis naar Jiri. Daar zou de weg moeten ophouden en vanuit daar konden we dan de bergen in trekken. Na een hobbelige en luidruchtige busrit kwamen we om 14.00 uur aan in Jiri. Daar bleek de weg toch nog een dorpje verder te gaan. Volgens onze gids zou er binnen een uur een bus komen die ons naar Shivalaya zou brengen, dan konden we vanuit daar de volgende dag onze trekking starten.

Het werd de meest bizarre busrit uit ons leven. De weg was er eigenlijk niet. Het was een met gaten gevuld, modderig pad langs een ravijn! 2 uur lang hebben we doodsangsten uitgestaan. Dat werd nog eens verergerd omdat we aan de verkeerde kant van de bus zaten en dus honderden meters diep naar beneden konden kijken. Vlak voor Shivalaya bleek er een truck gekanteld op de weg te liggen (heel vreemd!). We konden niet verder. Het was al donker. Er zat niets ander op dan in het donker, op onze slippers, door het bos naar Shivalaya te lopen. Gelukkig hadden we een LED-zaklamp mee, die de weg goed kon verlichten. In Shivalaya aangekomen hebben we snel wat gegeten en zijn gaan slapen.

De daaropvolgende dagen waren pittig. Elke dag zo'n 1000 meter stijgen en dalen. Meestal begonnen we om 7 uur te lopen en waren we tussen 2 en 3 uur op onze bestemming. De wandelingen waren prachtig. We staken elke dag een pas over (de hoogste 3500 meter) en kwamen dus elke dag in een andere vallei. Onderweg kwamen we kleine dorpjes tegen, miljoenen ezels en heel aardige mensen. En een prachtige natuur.

Gister zijn we in Namche Bazaar aangekomen, een soort skioord op bijna 3500 meter uit de jaren vijftig en verder terug. Vandaag was een acclimatisatiedag. Dat betekent uitslapen, eten, winkelen, eten en slapen. En zo'n dag hebben we nodig. Daniel is al een paar dagen behoorlijk verkouden, wat maar niet over wil gaan. Het enige dat helpt is goed slapen en veel rusten. En als nou iets moeilijk gaat op deze hoogte.....

De komende twee weken gaan we de hoogte in. Van medereizigers die van boven komen hebben we vernomen dat het koud (tot wel minus 18 graden) is en zwaar gaat worden....maar wel prachtig. Het adembenemende uitzicht van de Mount Everest en zijn vele broertjes en zusjes maakt heel veel zware momenten goed!

Groetjes,

Daniel en Marjolein

PS: Klik hier voor de eerste foto's